Και όμως στην ελληνική επανάσταση δεν άκουγαν κλαρίνο!

 

Και όμως στην ελληνική επανάσταση δεν άκουγαν κλαρίνο!

 

Άρθρο του Κωνσταντίνου Μπορδόκα

Οπως είναι φυσικό, τα χρόνια της εθνεγερσίας η κυριαρχούσα μουσική στην επαναστατημένη χώρα δεν μπορεί να είναι άλλη από το δημοτικό τραγούδι, το ηχόχρωμα του οποίου, όμως, διαφέρει πολύ από αυτό που νομίζουμε σήμερα.

Τα όργανα που συνοδεύουν τα δημοτικά τραγούδια δεν έχουν καμία σχέση με τα σημερινά, κάτι που σημαίνει ότι, αν κάποιος αγωνιστής της εποχής άκουγε τον τωρινό ήχο των δημοτικών, μάλλον δεν θα τα αναγνώριζε…

Τότε, απουσίαζε παντελώς το κλαρίνο, που εμφανίζεται στη χώρα μόλις στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ κυριαρχούν όργανα, όπως νταούλια, πίπιζες, καραμούζες, φλογέρες και, κυρίως, λύρες με δοξάρι, οι οποίες δεν ακούγονται μόνο στη νησιωτική χώρα αλλά και στον Μοριά.

Ο Ρήγας Βελεστινλής παίζει τον «Θούριό» του με όργανο που θυμίζει το σημερινό λαούτο.

Ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αναφέρει στα «Απομνημονεύματά» του πως τα δημοτικά τραγούδια είναι δημιουργίες τυφλών και παίζονται με λύρες: «Τα τραγούδια τα έκαμναν οι χωριάτες, οι στραβοί με τες λύρες».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βλέπει τα παλικάρια του να χορεύουν υπό τους ήχους του ταμπουρά και όχι του κλαρίνου…

Ολα αλλάζουν στη μουσική σκηνή της χώρας μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους και τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα, που αποτελεί χώρο εισαγωγής των καινούργιων μουσικών ρευμάτων από το εξωτερικό.

Η πρώιμη αστική τάξη της εποχής, που δημιουργείται γύρω από τη βαυαρική αυλή του Οθωνα, ταυτίζει την παραδοσιακή μας μουσική με την περίοδο της Τουρκοκρατίας, εξωραΐζοντας παράλληλα οποιοδήποτε ξενόφερτο άκουσμα ως απαραίτητη φιλοευρωπαϊκή στροφή. Ετσι, στους χορούς του παλατιού ακούγεται αποκλειστικά κλασική μουσική, κάνοντας τους παρευρισκόμενους αγωνιστές της Επανάστασης να αισθάνονται ξένοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Σε κάποια μεγαλοαστικά σπίτια εμφανίζονται τα πρώτα πιάνα, στα οποία οι Ατθίδες της εποχής παίζουν σε μουσικές βραδιές κλασικά κομμάτια που έχουν διδαχθεί από ξένους μουσικοδιδασκάλους, που εμφανίζονται κατά καιρούς στην πρωτεύουσα. Σταδιακά το πιάνο γίνεται απαραίτητο ντεκόρ κάθε αστικού σπιτιού, ακόμα και όταν δεν γνωρίζει κάποιος να παίζει αφήνοντάς το να σκονίζεται στην άκρη του σαλονιού. Βλέπετε, ο συνδυασμός «γαλλικά και πιάνο» αποτελεί βασικό συστατικό της καλής ανατροφής που πρέπει να λαμβάνουν οι κορασίδες, ενώ στοιχειώδη μουσική παιδεία αποκτούν και οι μαθήτριες του Αρσακείου. Μόδα του 19ου αιώνα αποτελούν και οι βραδιές πιάνου, με τους συγκεντρωμένους στα σπίτια να ακούν μαγεμένοι τις μουσικές δεξιότητες κάποιας κόρης, ενώ άλλες φορές τραγουδιστές και ραψωδοί διασκεδάζουν κατ’ οίκον την ανώτερη αστική τάξη....

 

Πηγή: https:// eleftherostypos.gr/istories/kai-omos-stin-elliniki-epanastasi-den-akougan-klarino