Ο Ιούλιος στην Ελληνική Παράδοση

Ο Ιούλιος στην Ελληνική Παράδοση

 

Ο Ιούλιος είναι ο έβδομος μήνας του έτους. Έχει 31 ημέρες και ονομάστηκε από τον Μάρκο Αντώνιο προς τιμή του Ιουλίου Καίσαρα, που γεννήθηκε στις 7 του μήνα αυτού.

 

Ο Ιούλιος λέγεται και θεριστής, γιατί το μήνα αυτό γίνεται ο θερισμός. Πρώτα θερίζονται τα κριθάρια, έπειτα οι βρίζες και τελευταία τα σιτάρια.

 

Σήμερα, φυσικά, έπαψε ο παλιός τελετουργικός τρόπος του θέρους και του αλωνισμού. Είναι τώρα τα μηχανήματα, που έφτασαν και στο πιο απρόσιτο χωριό, τα οποία ξερίζωσαν και παραμέρισαν κάθε παλιά συνήθεια.

 

Τον Ιούλιο κάνει πολύ ζέστη, τα “Κυνικά καύματα” που λένε. Τ’ όνομά τους το χρωστούν στον αστερισμό του “Μεγάλου Κυνός” που αυτόν τον καιρό το πιο λαμπρό του αστέρι, ο Σείριος, συμπίπτει ν’ ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, με αποτέλεσμα να έχουμε τις μεγαλύτερες ζέστες του χρόνου. Η μεγάλη ζέστη, όμως, του μήνα αυτού κάνει να ωριμάζουν οι καρποί.

 

Ο Ιούλιος έχει πολλές γιορτές και μάλιστα ιατρικές. Την πρώτη του μήνα γιορτάζουμε τους θεραπευτές Αγίους Κοσμά και Δαμιανό, που ονομάστηκαν Ανάργυροι, γιατί δεν έπαιρναν χρήματα για αμοιβή των υπηρεσιών τους, “Δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δότε ημίν”.

 

Στις 2 Ιουλίου, γιορτή της καταθέσεως της εσθήτας της Θεοτόκου, κοινώς λεγόμενη της “Καψοδεματούσας”, δεν αλωνίζουν και διηγούνται παραδόσεις περί τιμωρίας “του Παπά με τα χερόβολα στ’ αλώνι”. Δεν αλωνίζουν, επίσης, κατά τη γιορτή της Αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου) διότι το ψωμί γίνεται μαύρο.

 

Στις 17 Ιουλίου είναι η γιορτή της Αγίας Μαρίνας, που θεωρείται προστάτιδα των σπαρτών κατά των βλαπτικών ζωυφίων. Η Αγία Μαρίνα μαρτύρησε στην Αντιόχεια το 262 απολαύει δε μεγάλου σεβασμού από το λαό.

 

Η γιορτή που κυριαρχεί τον Ιούλιο είναι του Προφήτη Ηλία, που γιορτάζεται στις 20 του μήνα και δεν εργάζονται για να μην πέφτει χαλάζι. Ο Αϊ-Λιάς θεωρείται ο Άγιος της βροχής γι’ αυτό όταν το καλοκαίρι επικρατεί μεγάλη ξηρασία, με κίνδυνο να καταστραφεί κάθε γεωργική παραγωγή. Τη μέρα της γιορτής του εκκλησιάζονται, κάνουν λιτανεία την εικόνα του Αγίου και παρακλήσεις για να βρέξει.

 

Όταν βροντά και αστράφτει, πιστεύει ο λαός μας πως είναι ο Αϊ – Λιάς, που τρέχει στον ουρανό με το πυρφόρο αμάξι του και διώχνει το δράκοντα ή το διάβολο με όπλο τους κεραυνούς σαν άλλος Δίας των αρχαίων.

 

Επειδή ο Αϊ – Λιας θεωρείται ο Άγιος της βροχής, γι’ αυτό και λατρεύεται στις κορυφές των βουνών και λόφων. Την ημέρα της γιορτής όλοι υποβάλλονται στον κόπο, μικροί και μεγάλοι, ν’ ανέβουν εκεί ψηλά να λειτουργηθούν και να προσευχηθούν.

 

Για τον προφήτη Ηλία υπάρχει η εξής παράδοση. Ο Αϊ – Λιάς ήταν ναύτης και επειδή έπαθε πολλά στη θάλασσα και πολλές φορές θα πνιγόταν, βαρέθηκε τα ταξίδια και αποφάσισε να πάει στο μέρος που να μην ξεύρουν τι είναι θάλασσα και τι είναι καράβια. Βάνει, λοιπόν, το κουπί στον ώμο και βγαίνει στη στεριά και όποιον απαντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που βαστάει.

Όσο του έλεγαν “κουπί” τραβούσε ψηλότερα, ώσπου έφτασε στην κορυφή του βουνού. Ρωτά τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί τι είναι και αυτοί του είπαν ότι είναι “ξύλο”. Κατάλαβε, λοιπόν, πως αυτοί δεν είχαν δει ποτέ τους κουπί και έμεινε μαζί τους, εκεί ψηλά.

 

Μια άλλη παράδοση θρησκευτική αναφέρει πως ο προφήτης Ηλίας, ενώ βρισκόταν στην έρημο κατά την εποχή της μεγάλης ξηρασίας που είχαν εξαπολύσει ο Θεός κατά του ασεβούς Βασιλιά Αχαάβ, τρεφόταν με ψωμί που του κουβαλούσαν τα κοράκια. Γι’ αυτό ο λαός πιστεύει πως τα κοράκια, που συμπίπτει να φεύγουν από τον τόπο μας τις μέρες εκείνες, πηγαίνουν στάχυα στον Προφήτη Ηλία. Πιστεύουν πως από την ημέρα εκείνη ο καιρός κάνει στροφή προς το χειμώνα “Τ’ Αϊλιός γύρνα ν’ κάπα αλλιώς”.

 

Ο Προφήτης Ηλίας θεωρείται προστάτης των γουνοποιών γιατί με την μηλωτή του (δορά προβάτου από την αρχαία λέξη μήλο = πρόβατο) επιτελούσε θαύματα και με αυτή κτύπησε τον ποταμό Ιορδάνη και αμέσως σχίστηκε στο μέσο και έγινε δρόμος και πέρασε από ξηράς στην άλλη όχθη μαζί με τον Ελισσαίο και άλλους πενήντα ανθρώπους.

 

Στην αγροτική Ελλάδα ο Ιούλιος ονομάζεται:

• Αλωνάρης, Αλωνιστής, Αλωνητής, Αλωνητής, Αλωνιάτης και Αλωνεύτης, διότι την εποχή αυτή γίνεται το αλώνισμα των δημητριακών.
• Στα ορεινά της πατρίδας μας συναντάται και με την ονομασία Θεριστής, καθώς λόγω των ψυχρού κλίματος ο θερισμός γίνεται τον Ιούλιο.
• Στη Ρόδο τον ονομάζουν και Φουσκομηνά ή Χασκομηνά, επειδή αρχίζουν φουσκώνουν ή να χάσκουν τα σύκα, δηλαδή να ωριμάζουν και να ανοίγουν.
• Στη Νάξο και τη Χίο ο Ιούλιος αναφέρεται και ως Γυαλιστής, επειδή ωριμάζουν τα σταφύλια και γυαλίζει η ρώγα τους.
• Δευτερόλης ή Δευτερογιούλης, επειδή είναι ο δεύτερος μήνας του καλοκαιριού.

• Αηλιάς ή Αηλιάτης, λόγω της γιορτής του Προφήτη Ηλία.

Πηγή: ekklisiaonline.gr

         Sansimera.gr

 

 

«ΣΥΡΙΑΝΟΣ» | Παραδοσιακό Αμοργού

«ΣΥΡΙΑΝΟΣ» | Παραδοσιακό Αμοργού

 

 

Ένας από τους πιο δημοφιλείς σκοπούς της Αμοργού, ο οποίος, καθώς φανερώνει και το όνομά του, μάλλον προέρχεται από τη νήσο Σύρο, αλλά ενσωματώθηκε πλήρως στο μουσικοχορευτικό ρεπερτόριο της ντόπιας κοινωνίας.

Πρόκειται για σκοπό που χορεύεται συρτός.

 

Για τον συρτό χορό στην Αμοργιανή κοινωνία γράφει ο βιολάτορας Νίκος Οικονομίδης: «Συρτοί για μερακλήδες χορευτές με τις φιγούρες και τα τσαλίμια τους είναι ο Ποταμός, ο Μαγιάτικος, ο Νι και Ντρε κ.α. Είναι χοροί που χορεύονται όχι μόνο με τα πόδια μα και με την ψυχή, είναι των αντρών προτίμηση. Στους πιο τυπικούς χορούς, η παράδοση θέλει απαραίτητα δύο άντρες, εκείνον που πρώτος σέρνει το χορό κι έναν που συνοδεύει (φαλός). Οι δυο τους θα χορέψουν έναν αντρικό χορό σαν εισαγωγή και στη συνέχεια ο πρώτος θα προσκαλέσει τις γυναίκες εκείνες που θέλει να τιμήσει. Πρώτη απ' όλες η περισσότερο τιμώμενη, εκείνη που θα πάρει το μαντήλι και θα χορέψει μπροστά μαζί του. Συνηθισμένη σειρά των σκοπών που θα χορευτούν είναι ο Σηλύβριος, ο Θερμιώτικος και ο Συριανός και τούτο για αποφυγή της μουσικής μονοτονίας, αφού ο χορός (κάβος) κρατάει 15-20 τουλάχιστον λεπτά. Στη διάρκεια του χορού ο βιολατζής ή ο λαουτιέρης τραγουδούν ευχές και παινέματα για τον πρώτο και την ντάμα του».

 

Αυτό που πρέπει να τονιστεί για τα περισσότερα νησιά του Αιγαίου και ιδιαιτέρως για τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες είναι πως οι άνθρωποι τραγουδούν πάνω σε σκοπούς αυτοσχέδια στιχάκια, ενώ σπανίζει το τραγούδι με την παραδοσιακή του μορφή (ενότητα μελωδίας - στίχου). Δηλαδή, το μουσικοχορευτικό ρεπερτόριο του κάθε νησιού απαρτίζεται από σειρά σκοπών, τοπικών ή και ευρύτατα διαδεδομένων και πάνω σε αυτούς τους σκοπούς τραγουδιούνται τα στιχάκια. Τα τραγούδια με συγκεκριμένους στίχους σπανίζουν.

 

ΔΙΣΚΟΣ: «Πέρασμα στην Αμοργό»

Έρευνα-Επιμέλεια: Νίκος Οικονομίδης, Μάρκος Γαβράς

Έκδοση: Σύλλογος Πολιτισμού και Τέχνης «Σημωνίδης»

Έτος έκδοσης: 2001, Keros music

 

ΜΟΥΣΙΚΟΙ:

Βιολί-Λαούτο: Νίκος Οικονομίδης

Λαούτο-Κρουστά: Μπάμπης Μαρκουλής

Τραγούδι: Βούλα Πρωτονοτάριου

 

 

Το τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=xMGQ9k4Tyco

 

 

Οι στίχοι:

Ήθελα να 'μουν, άιντεν ήθελα να-

ήθελα να 'μουνα πουλί.

 

Ήθελα να 'μουνα πουλί

χρυσές φτερούγες να 'χα,

να πέταγα στην Αμοργό,

για μια στιγμή μονάχα.

Μέσα στα φύλλα της καρδιάς

κι ακόμα παραμέσα,

ζωγράφισα τα μάτια σου

γιατί πολύ μ' αρέσαν.

 

Πηγή: youtube.com - #greek_folk_music

el.wikipedia.org

 

«ΒΟΥΡΓΑΡΑ» (Λυκόραχη Κόνιτσας) - Ηπειρώτικα τραγούδια

«ΒΟΥΡΓΑΡΑ» (Λυκόραχη Κόνιτσας) - Ηπειρώτικα τραγούδια

 

Παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι, με πανάρχαιο περιεχόμενο, το οποίο το έλεγαν συνήθως τα κορίτσια εκείνη την εποχή που θερίζανε με τα δρεπάνια (Ιούνιο - Ιούλιο). Ανήκει στην κατηγορία των Παραλογών και το τραγουδούσαν στα χωριά της Λάκκας του Σαραντάπορου (Μαστοροχώρια) και ιδιαίτερα στο Λούψικο - Λυκόραχη (σήμερα Κεφαλοχώρι), το οποίο βρίσκεται βόρεια της πόλης της Κόνιτσας. Το τραγούδι χορεύεται ως συρτός στα τρία και εντοπίζεται σε πολλές και διαφορετικές παραλλαγές ανά την Ελλάδα, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου.

 

Μια παραλλαγή του από τη Λέσβο, έχει τραγουδήσει και ο γνωστός τραγουδιστής Γιάννης Χαρούλης (Μια μάνα που 'χε έναν γιο).

 

CD: ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΟΝΙΤΣΑΣ

Η απόδοση των τραγουδιών είναι από τη Χορωδία του Πνευματικού Κέντρου Κόνιτσας με τη συνοδεία της τοπικής μουσικής κομπανίας.

Χριστόπουλος Αθανάσιος (κλαρίνο, φλογέρα),

Αθανασόπουλος Χαράλαμπος (ντέφι),

Δεληγιάννης Ιωάννης (λαούτο),

Ντάφλος Τάσος (κρουστά),

Κώστας Καραπάνος (βιολί),

Χριστόπουλος Δημήτρης (βιολί)

Διεύθυνση Ορχήστρας - Μαέστρος: Δημήτριος Ν. Χατζησταμάτης

 

 

Το τραγούδι:

https://www.youtube.com/watch?v=8M1g1WwcC2A

 

 

 

Οι στίχοι:

Μικρή Βουργάρα θέριζε - Βουργάρα, Βουργάρα

σ ένα κοντό κριθάρι - μικρή Βουργαροπούλα

 

Και στο δεμάτι ακούμπησε, να κάνει το παιδί της.

και στην ποδιά το τύλιξε, να πάει να το πινίξει.

Κι ένα πουλί αγνάντευε, από ψηλή ραχούλα.

- Που πας Βουργάρα το παιδί;

- Πάω να το πινίξω.

-Εγώ έχω δεκαοχτώ παιδιά,

κανένα δεν πινίγω.

 

 

Πηγή: Youtube.com - #Greek_folk_music #Music_of_Epirus

eparxiakonitsas.wordpress.com

 

 

Οδοιπορικό στην Ηλεία του Χθες και του Σήμερα

Οδοιπορικό στην Ηλεία του Χθες και του Σήμερα

 

Γράφει η Κατερίνα Αναγνωστοπούλου-Σωτηροπούλου

 

Κάθε χωριό της Ηλείας έχει τη δική του φυσιογνωμία, το δικό του τρόπο ζωής, τις δικές του συνήθειες και έθιμα. Με βήματα αναζήτησης, καταγραφής και σεβασμού στις παραδόσεις, ξεκινώ σήμερα μια προσπάθεια για «επιστροφή στις ρίζες», με στόχο να αναδείξουμε παραδοσιακά στοιχεία του τόπου μας και να γνωρίσουμε την πλούσια πολιτιστική μας κληρονομιά…

 

Η γέννηση του παιδιού

Λίγους μήνες μετά το γάμο συγγενείς και φίλοι ρωτούσαν αν η νύφη είναι έγκυος! Είχαν κάνει τους υπολογισμούς τους και τους έτρωγε η περιέργεια αν το μωρό είχε συλληφθεί πριν από το γάμο! Αν πάλι η νύφη δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, την έλεγαν στέρφα! Ούτε που τους περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να έφταιγε ο άντρας!

 

Η γέννηση πολλών παιδιών ήταν στα χωριά ο κανόνας. «Όσα θέλει ο θεός, καλοδεχούμενα!» έλεγαν, αφού δεν υπήρχαν μέτρα προστασίας από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες!

 

Σπάνια μια οικογένεια έκανε κάτω από τέσσερα παιδιά, και το σημερινό οξύ δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας ήταν ανύπαρκτο. Το αγόρι, βέβαια, ήταν ο κρυφός καημός του πατέρα, κατάλοιπο της παλιάς ανδροκρατούμενης κοινωνίας.

Οι έγκυες γυναίκες δούλευαν ως την τελευταία στιγμή στο χωράφι. Εκεί συχνά τις έβρισκαν οι πόνοι του τοκετού και γεννούσαν μόνες τους! Έκοβαν τον ομφάλιο λώρο με πέτρα ή μαχαίρι, τύλιγαν το μωρό στην ποδιά τους και επέστρεφαν σπίτι.

Οι υπόλοιπες γεννούσαν με τη βοήθεια της πρακτικής μαμής. Μόλις το νεογνό “έπεφτε”, η μαμή έκοβε τον ομφάλιο λώρο με ένα καθαρό ψαλίδι και τον έδενε με μια κλωστή. Αν το νεογέννητο δεν έκλαιγε, το τσιμπούσε για να κλάψει ή το «τίναζε». Μετά το έπλενε σε χλιαρό νερό και με τριμμένο αλάτι πασπάλιζε το σώμα του, για να μην μυρίζει άσχημα, όπως έλεγαν, όταν μεγαλώσει.

 

Στη συνέχεια το τύλιγε στις “φασκιές” (λωρίδες πανιών) σφικτά, φροντίζοντας το κορμί, τα χέρια και τα πόδια να είναι σε ευθεία θέση, για να γίνει το παιδί ευθυτενές. Η μαμή, κάνοντας μαλάξεις με το χέρι της, προσπαθούσε να διορθώσει τυχόν δυσμορφία του κρανίου, της μύτης ή των χειλιών του μωρού. Μ’ ένα μαντίλι τύλιγε το κρανίο του για να “σφίξει”. Και μετά το τοποθετούσε σε αυτοσχέδια κούνια! Το φάσκιωμα του μωρού, τουλάχιστον στον ύπνο, θα έπρεπε να συνεχιστεί επί ένα χρόνο.

 

Το βράδυ της 3ης ημέρας πίστευαν ότι έρχονται οι μοίρες για να μυρώσουν το μωρό. Γι αυτό έβαζαν κάτω από προσκεφάλι του γλυκίσματα, για να τις καλοπιάσουν και να έχει καλή τύχη το μωρό!

 

Η λεχώνα έπρεπε υποχρεωτικά να μείνει κλεισμένη στο σπίτι για σαράντα μέρες. Η περίεργη αυτή «καραντίνα» είχε την εξήγησή της. Ήταν στοιχειώδη μέτρα υγιεινής για την προστασία της από μολύνσεις…

 

Επισκέψεις δέχονταν μέχρι τη δύση του ηλίου. Οι επισκέπτες έπρεπε να ασημώσουν το μωρό με ένα κέρμα, για να είναι γερό (σιδερένιο), να το “φτύσουν” για να μην βασκαθεί και να πάνε γλυκά στη λεχώνα.

 

Μετά την δύση του ήλιου η λεχώνα δεν επιτρεπόταν να αφήσει έξω απλωμένα ρούχα δικά της ή του μωρού.

 

Οι ιατρικές φροντίδες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες γι’ αυτό κι η βρεφική θνησιμότητα ήταν πολύ υψηλή. Δεν υπήρχε οικογένεια που να μην είχε χάσει 1-2 παιδιά.

Ο θηλασμός του παιδιού από τη μητέρα ήταν κανόνας και κρατούσε πάνω από 1 χρόνο. Αν η μητέρα δεν είχε αρκετό γάλα, θήλαζε το μωρό μια άλλη γυναίκα που είχε γεννήσει πρόσφατα (παραμάνα).

 

Σαράντα μέρες από τη γέννηση του παιδιού, η μητέρα το πήγαινε στην εκκλησία συνοδευόμενη από ένα αγοράκι για να σαραντίσει, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα…

 

 

Η βάφτιση, τα «βαφτίσια», όπως τα έλεγαν, ήταν μια απαραίτητη θρησκευτική τελετή που συνδύαζε την είσοδο του παιδιού στους κόλπους της εκκλησίας με την επίσημη ονοματοδοσία.

 

Την ευθύνη της βάφτισης κι όλων των σχετικών αναλάμβανε η νουνά ή ο νουνός. Η επιλογή τους γινόταν με κάποια κριτήρια. Συνηθιζόταν το ζευγάρι να επιλέγει ως νουνό το άτομο που τους πάντρεψε. Σύμφωνα με την παράδοση μάλιστα ήταν ο νουνός… του συζύγου. Σε άλλες περιπτώσεις ο νουνός επιλεγόταν από το πατέρα του παιδιού για να επισφραγίσει μια φιλία ή εκτίμηση ή για να κάνει φίλο της οικογένειας ένα δυνατό παράγοντα της τοπικής κοινωνίας.

 

Η πρόταση για να γίνει κανείς νουνός ήταν ύψιστη τιμή. Γι’ αυτό και η αρνητική απάντηση θεωρείτο ιδιαιτέρως προσβλητική, εκτός αν συνέτρεχαν λόγοι ανωτέρας βίας. Για να καλέσουν τον κουμπάρο να βαπτίσει το παιδί, έπρεπε να στείλουν ένα ζευγάρι κότες, ένα ταψί ψωμί, γλυκό και κρασί.

 

Η βάφτιση γινόταν πάντα Κυριακή, μετά τη Θεία Λειτουργία, στην κεντρική εκκλησία του χωριού και σπανιότερα σε μοναστήρι. Ο νουνός ή η νουνά με τη μαμή πήγαιναν το παιδί στην εκκλησία. Εκεί ο παπάς τελούσε το Μυστήριο.

Τα παλαιά χρόνια δεν πήγαιναν οι γονείς στο ναό και παρέμεναν στο σπίτι. Αργότερα άλλαξε το έθιμο και δεν πήγαινε η μητέρα του παιδιού.

 

Όσο ο ιερέας διάβαζε στο Νάρθηκα το Α’ μέρος της ακολουθίας, τα μικρά παιδιά, ηλικίας 8-12 χρόνων, περίμεναν με αγωνία ν’ ακούσουν το όνομα του παιδιού. Δεν προλάβαινε ν’ αποτελειώσει το όνομα η νουνά και οι νεαροί έφευγαν σαν αστραπή από την εκκλησία για να πάνε στο σπίτι, να πουν τα «συχαρίκια» στους γονείς. Το παιδί που θα έκανε πρώτο την αναγγελία του «επιθυμητού» ονόματος επιβραβευόταν με χρήματα από τον πατέρα, ενώ η μητέρα κερνούσε γλυκά.

 

Η νουνά έδινε στο παιδί όποιο όνομα ήθελε, χωρίς να ρωτά τους γονείς. Συνήθως, όμως, ακολουθούσε την ελληνική παράδοση που θέλει να δίνεται το όνομα των γονιών του πατέρα στο πρώτο παιδί, ενώ στο δεύτερο παιδί το όνομα από τους γονείς της μάνας.

 

Στην επαρχία, ακόμη και σήμερα ακολουθείται πιστά το έθιμο, ιδίως για τα αγόρια που θεωρείται ότι «συνεχίζουν» το όνομα της οικογένειας, καθώς στην αντίθετη περίπτωση μπορεί να δημιουργηθούν ακόμη και έριδες μεταξύ των δυο οικογενειών.

 

Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο νουνός, που θεωρείται ο πνευματικός πατέρας του παιδιού, δεν επιτρέπεται να βαφτίσει παιδιά διαφορετικού φύλου. Ταυτόχρονα, απαγορεύεται η τέλεση γάμου σε ένα ζευγάρι το οποίο έχει τον ίδιο νουνό. Ο νουνός έχει την υποχρέωση να προσφέρει στο νεοφώτιστο το βαπτιστικό σταυρό.

Σύμφωνα με τα έθιμα απαγορεύεται το παιδί να κόψει τα μαλλιά του πριν από τη βάπτισή του. Μετά τη βάπτιση, η μητέρα δεν πρέπει να ξεπλύνει το παιδί από το λάδι. Μετά από τρεις ημέρες η μητέρα πλένει το βρέφος κρατώντας το νερό, το οποίο πρέπει να πετάξει στη θάλασσα για να το πάρουν τα 40 κύματα… Το ίδιο ισχύσει και για τα βαφτιστικά ρουχαλάκια που πρέπει να ξεπλυθούν με θαλασσινό νερό.

 

 

Πηγή: iliaoikonomia.gr/odoiporiko-stin-ileia-tou-chthes-kai-tou-simera