Βασκανία
Βασκανία, μάτιασμα ή κακό μάτι, είναι η κακοδαιμονία που πιστεύεται ότι προέρχεται από το φθόνο ή το βλέμμα άλλου ανθρώπου. Είναι η πεποίθηση κατά την οποία είναι δυνατό να επηρεαστεί αρνητικά ένας άνθρωπος, εξαιτίας του φθόνου ή μονάχα ενός βλέμματος, από έναν άλλο άνθρωπο (πιθανόν και ακούσια). Η διαδικασία αυτή καθώς και οι προτεινόμενοι τρόποι αντιμετώπισής της διαφέρουν από τόπο σε τόπο.
Το "Χέρι της Φατιμά" όπως το αποκαλούν οι μουσουλμάνοι, ή το "Χέρι της Μύριαμ" όπως το αποκαλούν οι Εβραίοι, φυλαχτό κατά της βασκανίας.
Γεωγραφική εξάπλωση
Η πίστη στο "μάτι" είναι πιο διαδεδομένη στη Μέση Ανατολή, στη δυτική αλλά και στην ανατολική Αφρική, κεντρική/νότια Ασία, αλλά και στην Ευρώπη, ιδίως στις μεσογειακές χώρες. Αναφορές στην βασκανία μπορούν να βρεθούν στο Κοράνι, όπως και σε εβραϊκά ιερά κείμενα (Ταλμούδ, Τανάκ). Στην περιοχή του Αιγαίου, καθώς και σε άλλες περιοχές όπου δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με μάτια ανοικτού χρώματος, θεωρείται ότι τα ανοιχτόχρωμα μάτια μπορούν να "ματιάσουν" ευκολότερα. Αυτή η πεποίθηση ίσως έχει τις ρίζες της στο γεγονός ότι, άνθρωποι από κοινωνίες όπου δεν ήταν διαδεδομένη η πίστη στη βασκανία (όπως π.χ. από τη Βόρεια Ευρώπη), πιθανόν να μην τηρούσαν κάποια τοπικά έθιμα όπως το να μην κοιτά κανείς έντονα στα μάτια αγνώστους. Έτσι λοιπόν στην Ελλάδα και στην Τουρκία, τα φυλαχτά που έχουν την ικανότητα να προστατεύουν από το μάτι, έχουν την μορφή μπλε ματιών. Στον πίνακά του με τίτλο "Το διαβολικό μάτι", ο Τζον Φίλιπ (1859) απεικονίζει τον εαυτό του καθώς φιλοτεχνεί το σκίτσο μιας τσιγγάνας, η οποία βλέποντάς τον να την κοιτά έντονα, πιστεύει ότι γίνεται "στόχος" βασκανίας.
Η βασκανία στα αρχαία χρόνια
Η αρχή της βασκανίας ανάγεται στην Ανατολή και τη Χαλδαία, από την οποία πιθανότατα διαδόθηκε στην Ελλάδα, την Ιταλία και τις λοιπές χώρες της Ευρώπης. Οι αρχαίοι Έλληνες και αργότερα οι Ρωμαίαι, πίστευαν στη βασκανία. Εκτός από ορισμένους σκεπτικιστές, η πίστη στο κακό μάτι ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και ριζωμένη όχι μόνο στο λαό αλλά και στα πιο ανεπτυγμένα πνεύματα της αρχαιότητας. Ο Δημόκριτος, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Απολλωνίδης, ο Φίλαρχος, ο Ηλιόδωρος, , ο Αλέξανδρος ο Αφροδισιεύς, ο Πλίνιος, ο Βιργίλιος και ο Κικέρων, παραδεχόταν τη βασκανία. Από αυτούς, τέσσερις ασχολήθηκαν με τη βασκανία και προσπάθησαν να εξηγήσουν και να δώσουν λογική εξήγηση στο φαινόμενο: ο Δημόκριτος, ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης και ο Ηλιόδωρος. Το κακό μάτι μπορούσε να επηρεάσει όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και ό,τι είχε προσφιλές. Τα παιδιά θεωρούνταν τα ευκολότερα θύματα της βασκανίας. Οι Ρωμαίοι είχαν θέσει τα παιδιά υπό την προστασία ειδικής θεάς της Cumina, η οποία είχε ως προορισμό να αποτρέπει την επίδραση του κακού ματιού. Τα κατοικίδια ζώα ήταν επίσης δυνατό να επηρεαστούν. Ο Βιργίλιος απεικόνισε ως εξής το παράπονο βοσκού του οποίου καταστράφηκε το κοπάδι “Nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos” (αγνοώ ποιο κακό μάτι βασκάνει τα αρνιά μου). Στην Ιταλία η ιδέα της βασκανίας (jettatura) ήταν βαθύτατα ριζωμένη.
Η Εκκλησία και η βασκανία
Οι πατέρες της εκκλησίας δεν αρνούνται τη βασκανία, την αποδίδουν όμως σε επέμβαση του πονηρού πνεύματος και τη θεωρούν έργο του διαβόλου. Εκκλησιαστικοί συγγραφείς ταυτίζουν τη βασκανία με το φθόνο, θεωρούν δε τη βασκανία κακή για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό αυτού που την προκαλεί. Ιδιαίτερο λόγο για τη βασκανία έγραψε ο Άγιος Βασίλειος. Με τη σύνθεση ευχών κατά της βασκανίας, αλλά και φυλακτηρίων, η εκκλησία παραδέχτηκε σιωπηλά την ύπαρξή της.
Προφύλαξη από το κακό μάτι
Από τα αρχαιότατα χρόνια οι άνθρωποι ζητούσαν διάφορα μέσα για την εξουδετέρωση της ενέργειας της βασκανίας. Στους Έλληνες αναφέρονται: βασκάνια, προβασκάνια, αποτρόπαια, φυλακτήρια, εγκόλπια, περιάμματα, περίαπτα, τελέσματα, στους Λατίνους amuletum, στους Γάλλους amulette, talisman, fétiche, στους Ιταλούς ligature, alligatura. Γενικά τα φυλακτήρια ήταν είτε χειρονομίες, σύμβολα, χρήση λίθων, μετάλλων, φυτών και ζώων. Από τις χειρονομίες για την αποτροπή του βασκάνου αναφέρουμε το φτύσιμο, γνωστό και στους αρχαίους Έλληνες αλλά και μέχρι σήμερα: «Ως μη βασκανθώ τρις εις εμόν έπτυσα κόλπον» (Θεοκρίτου Ειδύλλια 6, 14), «Φτύσε τον κόρφο σου». Επίσης η μούντζα ή φασκέλωμα, η fica των Ιταλών, η έκταση δηλαδή του δείκτη και του μικρού δακτύλου. Οι χειρονομίες συνοδευόταν κάποτε και με φράσεις όπως: «Εις την κεφαλήν σοι» (Πλατ. Ευθ. 6, 283), «Και συ», «Έρρε», «Προσκυνώ Αδράστειαν».
Στην αρχαία Ρώμη κρέμαγαν το "fascinum", ένα φυλακτό φαλλικού σχήματος, στο λαιμό κυρίως των παιδιών για προστασία από το κακό μάτι, αλλά και για να τους φέρει γονιμότητα.
Η χρήση φυλακτηρίων ήταν και είναι ευρύτατα διαδεδομένη σε όλους τους λαούς και όλα τα κοινωνικά στρώματα. Οι θρησκείες της Άπω Ανατολής, ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός, ο Χαμανισμός και ο Ταοϊσμός, καλλιέργησαν την πίστη στα φυλακτήρια. Ο Χριστιανισμός, παρά τις προσπάθειές του, δεν κατόρθωσε να καταργήσει τη χρήση των φυλακτηρίων. Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος, με τον κανόνα 61, είχε ορίσει καθαίρεση για τους κληρικούς και εξαετή αφορισμό για τους λαϊκούς οι οποίοι έδιναν στις γυναίκες δεμάτια από μεταξένια («σηρικά») νήματα, υφασμένα με τρίχες αρκούδας ή και πουγγιά ως εγκόλπια κατά της βασκανίας. Τελικά η Εκκλησία αναγκάστηκε να τα παραδεχτεί και να τα καθιερώσει, καταδικάζοντας μόνο τα φυλακτήρια που είχαν σχέση με ασεβείς ή αιρετικές παραδόσεις, όπως τα Αβραξάς των Γνωστικών ή και εκείνα στα οποία συγχέονταν χριστιανικές και ιουδαϊκές ιδέες ως σύμβολα ασαφή και μυστηριώδη.
Σήμερα ιδιαίτερα διαδεδομένα είναι τα ματόχαντρα (μπλε χάντρα που μοιάζει με μάτι), αλλά και φυλακτά από ιερά προσκυνήματα. Χρήση φυλακτηρίου έχει και ο αγιασμός. Στην Τουρκία χρησιμοποιούνται ιδιαίτερα τα ματόχαντρα, αλλά και επιγραφές όπως "Allah, maşallah" και "Allah korusun!", οι οποίες επικαλούνται την προστασία του Αλλάχ.
Το «μάτι» μπορούσε να επηρεάσει όχι μόνο τον άνθρωπο αλλά και ό,τι είχε προσφιλές. Στην Ιταλία η ιδέα της βασκανίας (jettatura) ήταν βαθύτατα ριζωμένη. Το γοργόνειο (το κεφάλι της Μέδουσας) τοποθετούσαν θεοί και δαίμονες στις ασπίδες τους ή τους θώρακές τους ως αποτρόπαιο. Δηλαδή για να τρέπουν σε φυγή ή να «παγώνουν» τον εχθρό στο πεδίο της μάχης.
Η σωζόμενη κατά τα 2/3 ασπίδα του αγάλματος της Αθηνάς, ρωμαϊκό αντίγραφο του χρυσελεφάντινου αγάλματος της Αθηνάς του Φειδία στον Παρθενώνα (3ος αι. μ.Χ.). Στο κέντρο υπάρχει η κεφαλή της Μέδουσας.
|
Ξεμάτιασμα |
Με τον όρο ξεμάτιασμα νοείται η θεραπεία από τις αρνητικές επιπτώσεις του ματιάσματος ή του κακού ματιού σύμφωνα με τις πανάρχαιες πεποιθήσεις ότι από τα μάτια του ανθρώπου μπορούν να εκλυθούν μορφές ενέργειας που να έχουν πραγματικό αντίκτυπο στον υλικό κόσμο, στην υγεία αλλά και την τύχη ενός άλλου ανθρώπου. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση για να γίνει ένα ξεμάτιασμα, χρειάζεται ένας ιερέας ο οποίος "διαβάζει" το ματιασμένο άτομο με τις κατάλληλες προσευχές. Η λαϊκή σοφία συνιστά κυρίως τη χρήση μιας κούπας με νερό και σταγόνες λάδι, είναι το λεγόμενο ξεμάτιασμα με λάδι. Όσον αφορά τις μυστικιστικές και απόκρυφες παραδόσεις της ανατολής, ο άνθρωπος θεωρείται ότι περιβάλλεται από ένα κουκούλι ενεργείας, τη λεγόμενη "αύρα", η οποία μπορεί κυριολεκτικά να τρυπηθεί από την ενέργεια του ματιού. Ο ανατολίτης θεραπευτής όταν κάνει ξεμάτιασμα σε κάποιον συνήθως περνώντας τα χέρια του πάνω από το σώμα του ματιασμένου, στην ουσία κλείνει τις ανοιχτές οπές και τις γεμίζει με την εκλιπούσα ζωτική ενέργεια που ονομάζεται "τσι" ή "qi" από τους Κινέζους και "πράνα" από τους Ινδούς. Η ανατολίτικη τέχνη του Ρέικι δουλεύει ακριβώς με αυτή τη φιλοσοφία.
Πηγη: el.m.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου