Καλαμαράκια ινούμιντο (Επτάνησα)

(in umido : στο ζουμί του)

 

 

 

Η λέξη ινούμιντο έχει ιταλικές ρίζες. Προέρχεται από το βενετικό in umido που σημαίνει φαγητό που μαγειρεύεται "στο ζουμί του".

 

Ως συνθετικό της ονομασίας ενός φαγητού δηλώνει ότι το φαγητό είναι μαγειρεμένο με σάλτσα ντομάτας (κοκκινιστό).

 

Στα Επτάνησα συναντάμε και άλλες συνταγές με τον όρο ινούμιντο στην ονομασία τους, όπως κρέας ή κοτόπουλο ινούμιντο, χταπόδι ινούμιντο, σουπιές ινούμιντο και άλλες.

 

Ο όρος ινούμιντο φαίνεται με την πάροδο των χρόνων να αντικαταστάθηκε από τον τουρκικής προέλευσης όρο "γιαχνί" που έχει παραπλήσια σημασία.

 

 

Πηγή:

Στην κουζίνα με τους Βενετσιάνους www.corfuhistory.eu

 

 

 

ΥΛΙΚΑ

 

Για τα καλαμαράκια

40 ml ελαιόλαδο

10 σκελίδες σκόρδου, ψιλοκομμένες (ή όσο σκόρδο θέλουμε)

2 κόκκινες καυτερές πιπερίτσες τριμμένες ή 1 κουτ. σούπας μπούκοβο καυτερό

1 κιλό καθαρισμένα καλαμάρια, φρέσκα ή κατεψυγμένα, σε ροδέλες

250 ml λευκό ξηρό κρασί

2 κονσέρβες ντοματάκια, κομμένα σε καρέ, ή 1.250 γρ. ντομάτες, ξεφλουδισμένες, ξεσποριασμένες και ψιλοκομμένες (στην εποχή τους)

αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι

 

Για τις μπρουσκέτες

40 ml ελαιόλαδο

5 μικρά φρέσκα κρεμμυδάκια, πολύ ψιλοκομμένα

1 φλιτζ. τσαγιού φυλλαράκια φρέσκιας μαντζουράνας ή φρέσκιας ρίγανης ή φρέσκου θυμαριού ή οποιοδήποτε άλλο φρέσκο μυρωδικό (όπως μαϊντανός ή δυόσμος - αποφύγετε τα ξερά μυρωδικά)

αλάτι και πιπέρι

4 μεγάλες φέτες χωριάτικου ψωμιού

 

 

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

 

Καλαμαράκια: Σε μια κατσαρόλα ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και σοτάρουμε το σκόρδο και τις πιπερίτσες για 30 δευτερόλεπτα, σε δυνατή φωτιά. Προσθέτουμε τις ροδέλες καλαμαριού και συνεχίζουμε το σοτάρισμα για 2 λεπτά ακόμα. Σβήνουμε με το κρασί, το αφήνουμε να εξατμιστεί για 2 λεπτά και προσθέτουμε τις ντομάτες. Χαμηλώνουμε στο ελάχιστο τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και μαγειρεύουμε για 1 περίπου ώρα ή μέχρι να δέσει η σάλτσα. Στο τέλος, νοστιμίζουμε με αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

 

Mπρουσκέτες: Σε ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο σε χαμηλή φωτιά και σοτάρουμε τα φρέσκα κρεμμυδάκια για 2 - 3 λεπτά. Αποσύρουμε το σκεύος από τη φωτιά και προσθέτουμε τα φυλλαράκια της μαντζουράνας ή της ρίγανης ή του θυμαριού. Νοστιμίζουμε με αλάτι και πιπέρι και ανακατεύουμε. Φρυγανίζουμε τις φέτες ψωμιού σε φρυγανιέρα (ή στο γκριλ και από τις δύο πλευρές), ώσπου να ροδίσουν ελαφρά και απλώνουμε πάνω τους το μείγμα κρεμμυδιών - μαντζουράνας.

 

Για να σερβίρουμε, μοιράζουμε τα καλαμαράκια σε πιάτα και συνοδεύουμε με τις μπρουσκέτες.

 

 

Πηγή: Γαστρονόμος Online, www.gastronomos.gr

users.sch.gr

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Μάρτης στη λαϊκή παράδοση

 

 

Η λαϊκή φαντασία έδωσε στο Μάρτιο ένα σωρό παρατσούκλια, όπως Ανοιξιάτης (γιατί είναι ο πρώτος μήνας της Άνοιξης), Γδάρτης, Παλουκοκάφτης Κλαψομάρτης, Πεντάγνωμος (για το ευμετάβλητο του καιρού), Βαγγελιώτης (λόγω της γιορτής του Ευαγγελισμού), Φυτευτής και άλλα δηλωτικά της φυσιογνωμίας του, που έχουν σχέση με ιδιότητες ή πράξεις που του αποδίδονται.

Τα πιο πολλά από αυτά βρίσκονται μέσα στις παραδόσεις και τις παροιμίες που έπλασε ο λαός για να εξηγήσει τις απότομες μεταβολές του καιρού ή τις βαρυχειμωνιές που παρατηρούνται μέσα στο Μάρτη και που πάντα είναι επικίνδυνες για τη γεωργία και την κτηνοτροφία.

«Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης,
τα παλιά παλούκια καίει, τα καινούργια ξεριζώνει».
στην οποία και χρωστάει τα παρατσούκλια γδάρτης και παλουκοκάφτης.

Για τις μεγάλες του παγωνιές λένε:

«Τον Μάρτη χιόνι βούτυρο, μα σαν παγώσει μάρμαρο».

ενώ για την αντιμετώπιση του κρύου άλλες παροιμίες συμβουλεύουν:
«Φύλλα ξύλα για το Μάρτη να μην κάψεις τα παλούκια».
«Το Μάρτη φύλα άχερα μη χάσεις το ζευγάρι».
«Τσοπάνη μου την κάπα σου το Μάρτη φύλαγε την».
«Ο Αύγουστος για τα πανιά κι ο Μάρτης για τα ξύλα».

 

Σε άλλες περιοχές η παράδοση θέλει το Μάρτη να έχει δύο γυναίκες, τη μια πολύ όμορφη και φτωχή και την άλλη πολύ άσχημη και πλούσια. Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση και όταν γυρίζει κατά την άσχημη, κατσουφιάζει και ο καιρός χαλάει, όταν όμως γυρίζει κατά την όμορφη, χαίρεται και γελάει, και ο καιρός είναι καλός, ζεστός με ήλιο. Τις περισσότερες φορές όμως γυρίζει κατά την άσχημη επειδή αυτή είναι η πλούσια που τρέφει και την φτωχή, την όμορφη.

 

Έτσι άλλωστε προτιμούν το Μάρτιο και οι χωρικοί, βροχερό, επειδή η σοδειά τους θα είναι καλύτερη. Άλλωστε το βεβαιώνουν και αρκετές παροιμίες.
«Μάρτης έβρεχε, θεριστής χαιρότανε».
«Μάρτης βρέχει; Ποτέ μην πάψει».
«Κάλλιο Μάρτης στις γωνιές παρά Μάρτης στις αυλές».
«Κάλλιο Μάρτης καρβουνιάρης παρά Μάρτης λιοπυριάρης».
«Μάρτης βροχερός θεριστής κουραστικός».
«Μάρτης κλαψής θεριστής χαρούμενος».
«Μάρτης πουκαμισάς δεν σου δίνει να μασάς».
«Σαν ρίξει ο Μάρτης μια βροχή κι Απρίλης άλλη μία,
να δεις κουλούρες στρογγυλές και πίττες σαν αλώνι».

και η πασίγνωστη, που είναι παραλλαγή της προηγούμενης:
«Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα,
χαράς σ’ εκείνο το ζευγά πόχει πολλά σπαρμένα».

 

Η παράδοση της λιθωμένης γριάς

Τα απρόοπτα της βαρυχειμωνιάς που συνήθως επιφυλάσσουν οι τελευταίες ημέρες του Μάρτη, οι «μέρες της γριάς» όπως λέγονται, θέλει να εξηγήσει η παράδοση της «λιθωμένης γριάς».

“Ητανε μια φορά μια γριά κι είχε κάτι κατσικάκια. Ο Μάρτης τότε είχε εικοσιοχτώ ημέρες και ο Φλεβάρης τριανταμία. Ήρθε λοιπόν εκείνη την εποχή ο Μάρτης κι επέρασε χωρίς να κάμει χειμώνα και η γριά από τη χαρά της που βγήκανε πέρα καλά τα πράματά της, ξεγελάστηκε και είπε:

«Πρίτσι Μάρτη μου, στην πομπή σου. Μπήκες, βγήκες τίποτα δε μου έκανες. Τα αρνάκια και τα κατσικάκια μου τα ξεχείμασα».
Τότε ο Μάρτης πείσμωσε και δανείστηκε τρεις ημέρες απ’ το Φλεβάρη και έριξε χιόνια πολλά.

Ήταν τόσο άσχημος ο καιρός, που η γριά και τα ζωντανά της πέτρωσαν από το κρύο. Για αυτό που έπαθε εκείνη η γριά, τις τρεις τελευταίες ημέρες του Μάρτη τις λένε ημέρες των γριών.

Σε κάποια χωριά ονοματίζουνε κάθε μία από αυτές τις ημέρες με το όνομα μίας από τις πιο ηλικιωμένες γριές του χωριού. Αν τύχει καλή ημέρα θεωρούν πως η γριά είναι καλή, ενώ αν τύχει κακοκαιρία λένε πως έγινε από την κακία της γριάς.

Από τότε λένε ότι έχει ο Μάρτης τριανταμία ημέρες και ο Φλεβάρης είκοσι οχτώ. Για αυτό άλλωστε το λένε κουτσό και κουτσοφλέβαρο.

 

Από τη 1η ως τις 9 του Μάρτη, συνηθίζεται να φοριέται στον καρπό του χεριού ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, το οποίο ονομάζουμε «Μάρτη».

 

Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο «Μάρτης» φοριέται κυρίως από τα παιδιά για να προστατεύει τα πρόσωπά τους από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν, ή για να μην μαυρίσουν. Μάλιστα, οι παλιοί συνήθιζαν να λένε «Βάλτε Μάρτη για να μην σας αρπάξει ο ήλιος…!».

 

Ο “Μάρτης” φτιάχνεται την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται είτε σαν δαχτυλίδι στα δάχτυλα, είτε στον καρπό του χεριού σαν βραχιόλι. Σε κάποιες περιοχές φοριέται ακόμα και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του. ”Μάρτη” δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς, για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες, για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο και να το διατηρήσουν κρύο.

 

Σε άλλες περιοχές το φορούσαν μέχρι να φανούν τα πρώτα χελιδόνια, οπότε και το άφηναν πάνω σε τριανταφυλλιές ή δέντρα, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους. Αλλού πάλι το φορούν ως την Ανάσταση, οπότε και το δένουν στις λαμπάδες της Λαμπρής για να καεί μαζί του.

 

Πηγή: tameteora.gr