Μεταμόρφωση Σωτήρος Χριστού: Τι γιορτάζουμε, ποια τα έθιμα

 

 

 

Τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού γιορτάζει στις 6 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Κατά τη διήγηση των Ευαγγελιστών, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός πήρε τους μαθητές του Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο και ανέβηκε στό όρος Θαβώρ για να προσευχηθεί.

 

Τι γιορτάζουμε στη Μεταμόρφωση Σωτήρος;

Όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Eπήρε δε τρεις μόνους Aποστόλους, ως προκρίτους και υπερέχοντας. O μεν γαρ Πέτρος επροκρίθη, επειδή ηγάπα πολλά τον Xριστόν. O δε Iωάννης, επειδή ηγαπάτο από τον Xριστόν. O δε Iάκωβος, επειδή εδύνετο να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον και ο Kύριος έπιεν».

Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δυο άνδρες, ο Μωϋσής και ο Ηλίας.

Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από την έκπληξη, ο πάντα ενθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτή η αγία μέθη που προκαλούσε η ακτινοβολία του Κυρίου, ικετευτικά είπε να στήσουν τρεις σκηνές. Μια για τον Κύριο, μια για το Μωϋσή και μια για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει τη φράση του, ήλθε σύννεφο που τους σκέπασε και μέσα απ’ αυτό ακούστηκε φωνή που έλεγε: «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκά, θ’ 28-36). Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, που τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε.

Οφείλουμε, λοιπόν, και εμείς όχι μόνο να Τον ακούμε, αλλά και να Τον υπακούμε. Σε οποιοδήποτε δρόμο μας φέρει, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε.

 

Έθιμα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, ως σπουδαία δεσποτική εορτή, αποτελεί εξαίρεση εθιμικά καθιερωμένης ιχθυοφαγίας, μέσα στην σύντομη αλλά αυστηρή νηστεία του Δεκαπενταύγουστου.

Σε πολλούς τόπους πιστεύουν ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται το «άγιο φως», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν. Ανήμερα δε, προσφέρουν στους ναούς τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, για να ευλογηθούν από τον ιερέα μετά την θεία λειτουργία, και να διανεμηθούν ως ευλογία στους πιστούς. Σε ορισμένους μάλιστα τόπους προσφέρουν στον ναό το πρώτο λάδι της χρονιάς, για να ευλογηθεί, ώστε η ευλογία να επεκταθεί και στην υπόλοιπη παραγωγή.

 

Πρόκειται για το αρχαίο έθιμο των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στον Θεό, μια μορφή αναίμακτης τελετουργικής θυσιαστικής προσφοράς, που πέρασε και στον χριστιανισμό. Ο λαϊκός άνθρωπος, προσκομίζοντας για ευλογία τις απαρχές των καρπών και των γεννημάτων του, αναθέτει ουσιαστικά την ελπίδα της επιβίωσής του στον Θεό, από τον οποίο ζητά ευλαβικά να συνεργήσει, για να επιτύχει η σοδειά, από την οποία εξαρτάται και η επιβίωση ολόκληρης της παραδοσιακής κοινότητας.

Ήδη στους Αποστολικούς Κανόνες επιτρέπεται η προσαγωγή στον ναό σταφυλιών, όχι όμως και άλλων οπωρικών, ενώ ο Θεόδωρος Βαλσαμών, ερμηνεύοντας τον Δ΄ Κανόνα των Αγίων Αποστόλων, ερμηνεύει την εξαίρεση αυτή των σταφυλιών από το ότι το κρασί, που προέρχεται από αυτά, χρησιμοποιείται για την παρασκευή της θείας κοινωνίας.

Έτσι, τα ευλογημένα σταφύλια μοιράζονται και τρώγονται μαζί με το αντίδωρο στην Λέσβο, ενώ στον Μοσχοπόταμο της Πιερίας άφηναν το πρώτο τσαμπί του τρύγου σε κάποιο εικόνισμα του ναού, για να πάει καλά η σοδειά. Δεν πρέπει εξ άλλου να ξεχνούμε ότι στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι αφιερωμένοι οι ναοί των μεγαλύτερων και επιβλητικότερων ελληνικών φρουρίων, γεγονός που δείχνει την σημασία, θρησκευτική και εθνικά αναγεννητική, που ο λαός μας ανέκαθεν έδινε στην μεγάλη αυτή εορτή.

Και φυσικά, ως σπουδαία εορτή είναι και εθιμικά καθιερωμένη αργία, η παραβίαση της οποίας, από κάποιους ασεβείς και φιλάργυρους, επέφερε την άμεση θεϊκή τιμωρία, σύμφωνα με τις παραδόσεις του ελληνικού λαού, για παραδειγματισμό και των υπολοίπων.

 

Πηγή: ekklisiaonline.gr

          ant1news.gr

 

 

Γαμήλιες παραδόσεις & ελληνικά έθιμα και συμβολισμοί

 

Οι ελληνικοί γάμοι είναι εορταστικές εκδηλώσεις με πολλές παραδόσεις που πηγάζουν τόσο από την ελληνορθόδοξη εκκλησία όσο και από αρχαίες πολιτιστικές πρακτικές.

 

Αν και οι παραδόσεις ποικίλλουν από χωριό σε χωριό, καθώς και από περιοχή σε περιοχή, υπάρχουν μερικές πτυχές ενός τυπικού ελληνικού γάμου που είναι καθολικές. Πολλά από αυτά τα έθιμα είναι εμποτισμένα με αρχαίες παραδόσεις που επηρεάζουν και την τελευταία λεπτομέρεια του γάμου, από τα δαχτυλίδια αρραβώνων μέχρι τη γαμήλια τελετή και μετά.

Βέρα στο δεξί

Ο κύκλος συμβολίζει την αιωνιότητα μιας και είναι ένα σχήμα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Έτσι, οι βέρες συμβολίζουν την αιώνια αγάπη, τη συνέχεια των γενεών, τη δύναμη της σχέσης και την ένωση του άνδρα με την γυναίκα.

Η τοποθέτηση της βέρας στο δεξί, πηγάζει από την πεποίθηση ότι το δεξί χέρι είναι το χέρι που ευλογεί ο Θεός, το χέρι στο οποίο ανέβηκε ο Χριστός και η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν όσοι Τον αγκαλιάζουν. Σε αυτή την περίπτωση, το δαχτυλίδι αρραβώνων πρέπει να τοποθετηθεί στο δεξί χέρι μετά το πέρασμα της βέρας, καθώς τα δαχτυλίδια πρέπει να βρίσκονται  πάντα πιο κοντά στην καρδιά.

 

Στρώσιμο του συζυγικού κρεβατιού 

Μια άλλη παράδοση του γάμου είναι η προετοιμασία του γαμήλιου κρεβατιού, που συνήθως γίνεται το βράδυ πριν από το γάμο. Το τελετουργικό είναι απλό και δεν αλλάζει πολύ σε όλη τη χώρα, αλλά έχει ξεφύγει από τη μόδα σε πολλές μεγαλύτερες πόλεις. Οι φίλες της νύφης βοηθούν στην προετοιμασία του συζυγικού κρεβατιού, αρκεί να είναι ανύπαντρες γυναίκες. Η πεθερά συνήθως ξεστρώνει το κρεβάτι τρεις φορές πριν στρωθεί εντελώς. Έπειτα, γεμίζουν το κρεβάτι με πέταλα λουλουδιών, νομίσματα και κουφέτα, για να εξασφαλίσουν αγάπη, ευημερία και γονιμότητα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα μωρό ξαπλώνει στο κρεβάτι, για να εγγυηθεί τη γονιμότητα.

 

Το ξύρισμα του γαμπρού

Την ημέρα του γάμου, ο γαμπρός ξυρίζεται από τον κουμπάρο του, ως ένδειξη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο ανδρών. Άλλες παραδόσεις είναι ότι οι φίλοι του γαμπρού τον βοηθούν να ντυθεί βάζοντας το σακάκι του πάνω του ή κουμπώνοντας το πουκάμισό του, όλα συμβολικές χειρονομίες για να παίξουν έναν ρόλο που θα τον βοηθήσουν να ετοιμαστεί για τη μεγάλη μέρα.

 

Ετοιμάζοντας τη νύφη

Η Βασίλισσα Βικτωρία δεν ήταν η πρώτη που το φόρεσε αλλά εκείνη που καθιέρωσε το λευκό νυφικό στον γάμο της με τον Αλβέρτο στις 10 Φεβρουαρίου του 1840. Μέχρι τότε, το νυφικό είθισται να είναι μπλε, χρώμα που συμβόλιζε τότε την αγνότητα εν αντιθέσει με το λευκό που δήλωνε τον πλούτο. Αρχικά, λευκό νυφικό φορούσαν οι νύφες της «ελίτ» ενώ σταδιακά καθιερώθηκε και σήμερα αποτελεί το κατεξοχήν χρώμα για νυφικό. Σήμερα συμβολίζει πια την αγνότητα. 

Το πέπλο είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική πινελιά της νυφικής εμφάνισης. Είναι σύμβολο σεμνότητας και ταπεινότητας. Παλαιότερα, όταν οι γάμοι ήταν αποτέλεσμα προξενιού, χρησιμοποιούνταν ως μέσο αποτροπής του γαμπρού σε φυγή αν η νύφη δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες του. 

Σύμφωνα με τις αντιλήψεις του Μεσαίωνα το μήκος της ουράς του νυφικού, συμβόλιζε τη μεγαλοπρέπεια της νύφης.

Η νύφη έχει και τη βοήθεια των φίλων της στην προετοιμασία. Μια παράδοση που αγαπιέται πολύ είναι να γράφει τα ονόματα όλων των ανύπαντρων φίλων της στο κάτω μέρος των νυφικών παπουτσιών της.

 

Η τελετή παραδοσιακού ελληνικού γάμου

Ο πατέρας παραδίδει τη νύφη στο γαμπρό, κάτι που παλαιότερα συμβόλιζε την καθαρότητα και την αγνότητά της.

Μια παραδοσιακή, ελληνική, γαμήλια τελετή ακολουθεί τα τελετουργικά της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Βασικό στοιχείο είναι τα στέφανα γάμου, που συνδέονται με ένα μόνο σκέλος κορδέλας, που συμβολίζει την ένωση δύο ατόμων που γίνονται ένα στον γάμο. Στην καρδιά της τελετής, ο κουμπάρος τοποθετεί τα στέφανα του γάμου πάνω από τα κεφάλια της νύφης και του γαμπρού αφού τα περάσει πάνω από τα κεφάλια του ζευγαριού τρεις φορές για να συμβολίσει την ενότητα, καθώς και την Αγία Τριάδα. Τα στέφανα συμβολίζουν την δημιουργία ενός νέου βασιλείου μετά το μυστήριο του γάμου. Ο ιερέας έχοντας σχηματίσει με τα στέφανα το σχήμα του σταυρού επικαλείται τον ίδιο το Θεό για να στεφανώσει με δόξα και τιμή το νιόπαντρο ζευγάρι.

Το κοινό ποτήρι είναι κατάλοιπο της εποχής που ο γάμος τελούνταν μέσα στη Θεία Λειτουργία και οι νεόνυμφοι συμμετείχαν στη Θεία Ευχαριστία. Τώρα που ο γάμος τελείται εκτός της Θείας Λειτουργίας, στο κοινό ποτήρι δεν είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά απλό κρασί. Επιπλέον, αποτελεί επισφράγιση της αγάπης του νέου ζευγαριού και συμβολίζει ότι από τώρα θα μοιράζονται τα πάντα στη ζωή, τόσο τις χαρές όσο και τις λύπες, ότι οι δύο έχουν γίνει πια ένα.

Αφού πίνουν κρασί από το ίδιο κύπελλο, η νύφη και ο γαμπρός οδηγούνται γύρω από το τραπέζι του βωμού τρεις φορές από τον κουμπάρο για τον χορό του Ησαΐα. Στη συνέχεια, σε μερικά πιο παραδοσιακά χωριά, ο παπάς προσφέρει στο νιόπαντρο ζευγάρι αμύγδαλα βουτηγμένα στο μέλι.

Τα χέρια, μόλις ενωθούν από τον ιερέα, παραμένουν ενωμένα καθ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου δείχνοντας την αιωνιότητα της ένωσης αυτής και την αρμονία ψυχής και σώματος.

Οι μελλόνυμφοι στέκονται όρθιοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Αυτό συμβολίζει την ισοτιμία των δύο φύλων. Δεν είναι κανένας κατώτερος του άλλου, αλλά αμφότεροι ισάξιοι και ισότιμοι. 

Ωστόσο, το πιο συνηθισμένο έθιμο είναι να τελειώνει μια τελετή με τους καλεσμένους να ρίχνουν  ρύζι και κουφέτα καθώς οι νεόνυμφοι φεύγουν από την εκκλησία. Τα κουφέτα συμβολίζουν τις χαρές και τις λύπες του γάμου, καθώς επίσης τη γονιμότητα και τους μελλοντικούς διαδόχους του ζευγαριού. Ο αδιαίρετος αριθμός των κουφέτων δείχνει πως το ζευγάρι θα μοιράζεται τα πάντα και θα παραμείνει αχώριστο.

Οι δύο λαμπάδες που πλαισιώνουν το ιερό τραπέζι με το Ευαγγέλιο, αποτελούν σύμβολο των γλωσσών της Πεντηκοστής, καθώς και της καθόδου του Αγίου Πνεύματος που δίνει Θεία Φώτιση στους νεόνυμφους.

Το φιλί του ζευγαριού στο γάμο, επισφραγίζει το δέσιμο του ζευγαριού.

Με το χορό του Ησαΐα, το ζευγάρι κάνει τα πρώτα του βήματα στην καινούργια ζωή τους οδηγούμενοι από την Εκκλησία, που αντιπροσωπεύεται από τον ιερέα, τον οποίο ακολουθούν. Ο κύκλος συμβολίζει την τελειότητα και την αιωνιότητα.

 

Οι περισσότεροι συμβολισμοί δεν αντικατοπτρίζουν τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας, ωστόσο, αποτελούν έθιμα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παράδοση και τα ήθη του κάθε τόπου.

 

 

Πηγή: agriniopress.gr

          yes-i-do.gr

 

 

Φορεσιά του Πωγωνίου

 

 

Η φορεσιά του Πωγωνίου ή σιγκούνα ή αρμάτα είναι η παραδοσιακή γυναικεία ενδυμασία που εμφανιζόταν σε τριάντα περίπου χωριά της επαρχίας Πωγωνίου, που βρίσκεται βορειοδυτικά της περιφέρειας Δωδώνης-Ιωαννίνων. Σε μερικά χωριά του Πωγωνίου που βρίσκονται στην κοιλάδα του Καλαμά, η τοπική ενδυμασία συνυπήρχε με αυτή της Δρόπολης, καθώς έχουν πολλές ομοιότητες, με τις διαφορές να εντοπίζονται στην πολύπτυχη φούστα της Δρόπολης. Χαρακτηριστικό της φορεσιάς του Πωγωνίου είναι το άσπρο χρώμα που κυριαρχεί, το οποίο φορούσαν ακόμη και οι χήρες και οι ηλικιωμένες.

 

Η φορεσιά είχε τα εξής κομμάτια: τη φανέλα, το πουκάμισο ή ρουτί, τη λαιμαριά, το σεγιάκι ή το σιγκούνι, τον αλατζά, τα επιμάνικα, τη μανικουτή σιγκούνα, το ζωνάρι, τη σαγιακοποδιά, τη ζώνη, τη φλοκάτα, τα μαντήλια, τις κάλτσες, τα προπόδια, τα τσαρούχια, τα μαρκούπια και τις κουντούρες. Για καθημερινό και γιορτινό κεφαλόδεσμο είχαν το φακιόλι ή ομπολιά, ενώ στο νυφικό είχαν, το μεταξωτό μαντήλι ή κόκκινο φέσι, τις μέρτζες, τα τουλούφια, τη σάλπα και το μπαρμπούλι. Στα κοσμήματα συναντάμε την κορώνα, τα σκουλαρίκια, τα φινίκια και τις φλωραμαθιές. Στα κοσμήματα της φορεσιάς εντάσσονται τα κουμπιά, τα τσαπράκια, το μεγάλο κιμέρι, οι τραχηλιές, τα μπελετζίκια και τα δαχτυλίδια.

Η σύνθεση της ενδυμασίας διαφοροποιούταν ανάλογα με την ηλικιακή και κοινωνική κατάσταση της εκάστοτε γυναίκας. Η χρήση της παραδοσιακής φορεσιάς εγκαταλείφθηκε λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Η φανέλα, το πουκάμισο, το σιγκούνι, ο αλατζάς, τα επιμάνικα, η μανικουτή σιγκούνα

Η φανέλα ήταν μάλλινη και φοριόταν μέσα από το μακρύ πουκάμισο, το οποίο ήταν λευκό και φτιαχνόταν από βαμβακερό ύφασμα. Στο γιακά και στα μανίκια είχε δαντέλα που ονομαζόταν λαιμαριά. Το σεγιάκι και το σεγκούνι είναι ίδια, χωρίς μανίκια και διαφέρουν στο ύφασμα και τα κεντήματα. Το σεγιάκι είναι μάλλινο στολισμένο στο στήθος με τσόχινη λουρίδα σε σκούρο χρώμα και κουμπιά. Το σεγκούνι είναι το καθημερινό φόρεμα από μαλλί ντόπιο στολισμένο και αυτό, χωρίς όμως κουμπιά. Ο αλατζάς είναι γιλέκο που φοριέται πάνω από σεγιάκι, με στενά μανίκια που φτάνουν ως τα δάχτυλα. Εμφανίζεται στην καθημερινή φορεσιά και είναι βαμβακερό το καλοκαίρι και μάλλινο το χειμώνα. Τη θέση του αλατζά παίρνει ο ντουλαμάς και το πεσίλι στις γιορτινές περιστάσεις που είναι στολισμένα. Ο ντουλαμάς το καλοκαίρι είναι μεταξωτός και το χειμώνα μάλλινος, με μαλλί από την Κωνσταντινούπολη. Το πεσίλι ήταν από τσόχα και φοριόταν στη νυφική ενδυμασία. Η μανικουτή σιγκούνα ήταν υφαντή, με τη γιορτινή να φτιάχνεται από πολίτικο σεγιάκι. Μοιάζει με το σιγκούνι με τη διαφορά ότι τα μανίκια φτάνουν ως τον αγκώνα.

 

Το ζωνάρι, η σαγιακοποδιά, η ζώνη, η φλοκάτα, τα μαντήλια

Το καθημερινό ζωνάρι είναι μαύρο μάλλινο, ενώ το γιορτινό μεταξωτό κρεμεζί, με κορδόνια και φούντες στις άκρες. Τυλιγόταν γύρω από τη μέση τρεις φορές πάνω από το σεγιάκι και οι φούντες κρεμόταν στα πλάγια. Η σαγιακοποδιά είναι η γιορτινή ποδιά από άσπρο πολίτικο σεγιάκι, ενώ η πολύχρωμη ζώνη χρησίμευε για να στερεώσουν την ποδιά. Η φλοκάτα ήταν το πανωφόρι που χρησιμοποιούσαν για προστασία από το κρύο. Τα μαντήλια της μέσης είναι δύο μεταξωτά τετράγωνα και πολύχρωμα μαντήλια που τοποθετούσε στο κριμέρι της η νύφη. Μετά από σαράντα μέρες κρατούσε μόνο το ένα και αυτό για δύο μήνες.

 

Τα προπόδια, τα τσαρούχια, τα μαρκούπια και οι κουντούρες

Οι κάλτσες (προπόδια όπως τα έλεγαν) ήταν δύο ζευγάρια κάλτσες πλεκτές. Οι εσωτερικές ήταν μαύρες και έφταναν έως το γόνατο και δεν είχαν πατούσα και οι εξωτερικές ήταν άσπρες μάλλινες με κεντήματα στον αστράγαλο, τις μύτες, τα δάχτυλα και τη φτέρνα. Τα δύο τελευταία κεντήματα είχαν μαύρο χρώμα, ενώ στον αστράγαλο σχημάτιζαν ένα σταυρό. Τα τσαρούχια με τις μύτες τα φορούσαν τις καθημερινές, ενώ αργότερα τα στόλιζαν με φούντες κυρίως οι νέες. Τα μαρκούπια ήταν τα πιο καλά παπούτσια, σαν παντόφλες. Η νύφη συνήθως φόραγε χρυσοκέντητα μαρκούπια μέχρι να έρθει ο γαμπρός να την πάρει για την εκκλησία που της έφερνε τις κουντούρες. Στις μέρες μας με τη φορεσιά συνηθίζεται να φοράνε μαύρο λουστρίνι με χαμηλό χοντρό τακούνι.

 

Κεφαλόδεσμος και κοσμήματα

Ο κεφαλόδεσμος της νύφης ήταν αρκετά πολύπλοκος και περίτεχνος.Τα μαλλιά χτενίζονταν σε δύο κοτσίδες και έπεφταν στην πλάτη. Στη συνέχεια σκέπαζαν το κεφάλι με το τετράγωνο μαντήλι με τα λουλούδια, το τύλιγαν σαν φέσι, ενώ σε μερικές περιοχές, αντί αυτού φορούσαν κόκκινο φέσι. Στη συνέχεια κολλούσαν στην κορυφή του κεφαλιού τα τουλούφια, τα οποία ήταν πρόσθετα μαλλιά και έπεφταν στους κροτάφους και το στήθος. Συνήθιζαν να τα βάφουν σε κόκκινο χρώμα με όκνα, την οποία δώριζε ο γαμπρός. Τα τουλούφια μετά το γάμο τα έδεναν επάνω και τα έκρυβαν στην ομπόλια για περίπου ένα χρόνο. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού έβαζαν τις μέρτζες, τέσσερις μεταξωτές φούντες μακριές έως το σιγκούνι και τέσσερις έως τη μέση. Μετά το γάμο, αφαιρούσαν τις μακριές, ενώ τις κοντές τις έδεναν επάνω, μαζί με τις κοτσίδες τους, για 1-2 μήνες. Στο στολισμό της νύφης υπήρχε και η κορώνα, που στόλιζε το μέτωπο, η οποία ήταν επενδυμένη εσωτερικά με ύφασμα και είχε πετράδια, σχέδια σαν πουλάκια και ένα σταυρό. Πάνω από τους κροτάφους στερέωναν τα σκουλαρίκια που έφταναν ως τους ώμους. Από πάνω, έριχναν τη σάλπα, διπλωμένη τριγωνικά, η οποία ήταν άσπρη μεταξωτή. Το μπαρμπούλι ήταν ένα τετράγωνο μαντήλι, που έφερνε ο γαμπρός την ημέρα του γάμου και ο αδερφός του σκέπαζε με αυτό το πρόσωπο της νύφης. Μετά το γάμο, οι γυναίκες φορούσαν μόνο τη μεταξωτή ομπόλια τις γιορτές και ένα άλλο μαντήλι, το φακιόλι, τις καθημερινές. Το δέσιμο της συνήθως βαμβακερής ομπόλιας ήταν επίσης ιδιαίτερο, περνώντας το δύο φορές από το μέτωπο και δύο φορές από το πιγούνι, λίγο πιο πάνω τη δεύτερη φορά. Τα κοσμήματα στις γιορτές ήταν δύο ζευγάρια τσαπράκια που συγκρατούσαν το σεγιάκι και τα κουμπιά που έραβαν πάνω στο σεγιάκι. Επίσης φορούσαν βραχιόλια και δαχτυλίδια. Τα τσαπράκια, ήταν τα κλειδωτήρια που κρατούσαν το σεγιάκι και το τσαπρακούλι συγκρατούσε το γιακά του ποκαμίσου. Οι τραχηλιές είναι σειρές από αλυσίδες που φορούσε η νύφη, με νομίσματα, οι οποίες πιανόταν στο σεγιάκι και στόλιζαν το στήθος. Το μεγάλο κιμέρι, δώρο από το γαμπρό, σκέπαζε τη ζώνη και ήταν ένα σπάνιο κόσμημα.

 

Πηγή: el.wikipedia.org

mandra.evolution-isa.gr