΄Έθιμα των Θεοφανείων που έσβησε ο χρόνος στην Κρήτη

Έθιμα των Θεοφανείων που έσβησε ο χρόνος στην Κρήτη

 

 

Τα Θεοφάνεια ή Φώτα είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων).

 

Στην Κρήτη πιστεύουν πως τα μεσάνυχτα ακριβώς ανοίγουν οι ουρανοί και τα «δέντρα σκύβουν να προσκυνήσουν τη Χάρη του Θεού». Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της μεγάλης αυτής εορτής είναι η εμφάνιση της τριαδικής θεότητας, η επιφάνεια.

 

Την παραμονή των Φώτων ο παπάς έκανε το μικρό αγιασμό. Από αυτό παίρνανε και ραντίζανε τα δέντρα του κήπου τους, τα σπαρτά, τις ελιές και τα αμπέλια.

 

Την παραμονή νηστεύουν για να πιουν την επαύριο το μεγάλο αγιασμό. Την ημέρα αυτή της νηστείας ψήνανε τα "παλικάρια". Βράζανε σιτάρι και το αναμειγνύανε με καρπούς από ρόγδι, σταφίδες, ζάχαρη και μυρωδικά.

Την ημέρα αυτή ταΐζανε και τα ζώα με σπόρους. Βράζανε κριθάρι, σιτάρι, κουκιά, παπούλες. Ό,τι είχε ο καθένας. Από αυτά δίνανε μια χούφτα σε κάθε ένα ζώο.

 

Την ημέρα των Φώτων ο παπάς έκανε το μεγάλο αγιασμό. Οι γεροντότεροι θυμούνται ότι το μεγάλο αγιασμό τον πίνανε μέσα στην εκκλησία. Δεν έκανε να τον βγάλουνε έξω, μόνο αν τον πήγαιναν σε κάποιο άρρωστο.

Η γιορτή των Φώτων γιορτάζεται και στη Κρήτη με τον παραδοσιακό τρόπο και τον αγιασμό των υδάτων όπως και σε όλες τις περιοχές της χώρας.

 

Το έθιμο που διατηρείται και σήμερα σε κάποια χωριά της ενδοχώρας ήταν να γυρίζει ο παπάς σε όλο το χωριό από πόρτα σε πόρτα και με το σταυρό και τον βασιλικό να αγιάζει τα σπίτια και τους πιστούς.

Στη νότια Κρήτη το έθιμο της ευλογίας των κουδουνιών επικρατεί μέχρι σήμερα. Από την παραμονή των Φώτων κτηνοτρόφοι της περιοχής φέρνουν μερικά κουδούνια από το κοπάδι τους στο μοναστήρι. Εκεί τοποθετούνται κάτω από το σημείο που θα γίνει ο Μεγάλος Αγιασμός. Παραμένουν εκεί όλη τη νύχτα και αγιάζονται ενώ ανήμερα των Φώτων οι κτηνοτρόφοι τα παίρνουν και τα κρεμούν στα ζώα του κοπαδιού τους. Οι κτηνοτρόφοι πιστεύουν ότι ο αγιασμός των κουδουνιών μεταφέρει την κάθαρση και την ευλογία στο ίδιο το κοπάδι.

 

(Από τη σελίδα του Λαογραφικού Ομίλου Λάζαρου και Μανώλη Χνάρη)

 

 

Τη νύχτα της παραμονής των Φώτων, οι ουρανοί ανοίγουν και τα ζωντανά μιλούν με ανθρώπινη λαλιά. Έρχεται ο Θεός και τα ρωτά πως περνούν με τ΄αφεντικά και αυτά δεν πρέπει να έχουν παράπονα!! Γι΄αυτό το λόγο, οι νοικοκυραίοι τη μέρα αυτή πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα τη διατροφή των ζώων. Το φαγητό που προσφέρουν στα «ζωντανά» είναι το ίδιο που τρώει η οικογένεια. Φασόλια, κουκιά, ρεβίθια, στάρι, φακές και ό,τι άλλο σπόρο έχουν τους βράζουν μαζί, χωρίς λάδι, λόγω και της νηστείας και είναι το φαγητό της ημέρας για την οικογένεια και τα ζώα. Τα ζώα του σπιτιού και τα πουλιά του ουρανού. Το φαγητό αυτό το λένε Φωτοκόλυβα ή φωτοπάπουδα ή ψαροκόλυβα ή παλικάρια.

 

Τα ζώα λοιπόν πρέπει να καλοπεράσουν, να είναι χορτασμένα που όταν ανοίξουν οι ουρανοί και τα ρωτήσει ο Θεός πως περνούν, να θυμηθούν να πουν πως καλοπερνούν με τ΄αφεντικά τους.

 

Εκτός λοιπόν από τα ζώα του σπιτιού, βόδια, κατσίκες, πρόβατα κτλ, τάιζαν και τα πουλιά τ΄ουρανού, να τα καλοπιάσουν να μη φάνε τη σπορά που ακόμα ήταν στο χωράφι εκτεθειμένη και δεν είχε βλαστήσει. Έριχναν τα φωτοκόλυβα στα δώματα, στο αλώνι, στο δρόμο, να φάνε τα πουλιά να χορτάσουν και να μη φάνε τα σπαρτά λέγοντας:

 

« Ε πουλιά αγκριγιόπουλα

φάτε Φωτοκόλυβα

να πάτε στα ψηλά βουνά

που ναι βόλοι και τριβόλοι

και τσ΄ αγκαραθιάς η σκόνη

και του δούλου του Θεού

τα σπαρτά να μην πειράξετε»

 

Τα φωτοκόλυβα που περίσσευαν συνόδευαν ως σαλάτα με λάδι την επόμενη μέρα, των Φώτων, το εορταστικό τραπέζι που οπωσδήποτε περιελάμβανε κρέας (κυρίως χοίρο των Χριστουγέννων).

 

(Γράφει η Βασιλική Παπουτσάκη)

 

 

Πηγή: maleviziotis.gr

 

Τα κάλαντα των Φώτων: Οι παραλλαγές από όλη την Ελλάδα

Τα κάλαντα των Φώτων: Οι παραλλαγές από όλη την Ελλάδα

 

 

Τα κάλαντα των Θεοφανείων (Φώτων) είναι ένα πανελλαδικό έθιμο. Εκτός, όμως, από τα γνωστά σε όλους μας κάλαντα των Θεοφανείων, υπάρχουν παραλλαγές τους, που συναντάμε σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Διαβάστε άλλες πέντε παραλλαγές των καλάντων των Φώτων.

 

ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ (Καρδίτσας)

Σήμερα τα Φώτα κι Φωτισμός κι χαρές μεγάλες στον Κύριο μας.

Αύριο η κυρά μας η Παναγιά σπάργανα βασταίνει και γιον κρατεί,

με τα θυμιατήρια στα δάχτυλα και τον Άη Γιάννη παρακαλεί:

Άη Γιάννη αφέντη κι Πρόδρομε δύνασαι βαφτίσεις Θεόν παιδί;

Δύνομαι και σώζω και προθυμώ, μες στην κολυμπήθρα την αργυρή,

μες στον Ιορδάνη τον ποταμό. Τ’άκουσ’ η Μητέρα κι δάκρυσι.

Σώπα Κυρ’ Μητέρα κι μη δακρύ ‘ς ώσπου ν’ ανεβούμε ‘ςτσι ‘φτά ‘ρανούς,

να καταπατήσουμ’ τα είδωλα, να παρακαλέσουμ’ τον Κύριο μας,

να μας ρίξει δρόσο, δροσούλ’ στη γη, ν’ αγιαστούν οι βρύσες κι τα νιρά,

ν’ αγιαστεί κι αφέντης μι την κυρά, που ‘παιρναν νεράκι κι νίβοννταν

κι χρυσό μαντλάκι σφουγγίζουνταν.

 

ΚΑΛΑΝΤΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ (Αγιά Λάρισας)

Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός κι χαρά μιγάλη στουν Κύργιο μας.

Σπάργανο στον ώμο Θεόν κρατεί και τον Άγιο Γιάννη παρακαλεί.

Δύνεσ’ άγιο Γιάννη κι Πρόδρομε, δύνεσαι βαφτίσεις Θεόν πιδί,

μέσ’ στην κολυμπήθρα την αργυρή, πόπαιρνα νεράκι και νίβομαν,

με χρυσό μαντήλι σκουπίζομαν. Άγιασαν οι βρύσες κι τα νιρά,

άγιασε κι αφέντης με την κυρά.

 

Κάλαντα των Φώτων (παραλλαγή Ι)

Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός,
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό,
κάθετ’ η κυρά μας η Παναγιά.
Όργανο βαστάει, κερί κρατεί,
και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.
Αϊ-Γιάννη αφέντη και βαπτιστή,
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί.
Ν’ ανεβώ επάνω στον ουρανό,
να μαζέψω ρόδα και λίβανο.

 

Κάλαντα των Φώτων (παραλλαγή ΙΙ)

Σήμερα τα Φώτα και φωτισμός,
και χαρά μεγάλη στον αφέντη μας.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό,
είναι η Μαρία η Δέσποινα.
Με τα θυμιατήρια στα δάχτυλα,
και τον ’γιο Γιάννη παρακαλεί.
’γιε μου Γιάννη και Πρόδρομε,
δύνασαι βαφτίσεις Θεού παιδί,
και να παραδώσεις Χριστού ψυχή.
Δύναμαι και θέλω και προσκυνώ,
και τον Κύριό μου παρακαλώ.
Αύριο θ’ ανέβω στους ουρανούς
να καταπατήσω τα είδωλα.

 

Κάλαντα των Φώτων Κάσου

Δεν είναι τούτη η γιορτή ωσάν την περασμένη,
μόνον η μέρα η φρικτή η δοξολογημένη,
που οι παπάδες πορπατούν με το σταυρό στο χέρι,
και μπαίνουν μες τα σπήλαια και λεν τον Ιορδάνη.
Βοήθεια να έχετε τον Μέγαν Ιωάννη.
Κάτου στα Γεροσόλυμα και στου Χριστού τον τάφον,
εκεί δένδρον εν ύπηρχε, δένδρον εξεφυτρώθη,
στη μέση κάθετ’ ο Χριστός, στην άκρα η Παναγία,
και τα περικλωνάρια του Αγγέλοι κι Αρχαγγέλοι.

 

Κάλαντα των Φώτων Κεφαλλονιάς

Μικρός μικρός στη Βηθλεέμ σπηλαίω εντός ετέθη,
και τώρα άνδρας τέλειος στον Ιορδάνη τρέχει,
με ένα καμηλόδερμα ήτανε τυλιγμένος,
και με τη ζώνη του Χριστού ήταν περιζωσμένος.
Εκοίταξα στον ουρανό κι είδα σταυρό στη μέση,
κι απ’ όλα τα ονόματα μου αρέσει,
και πάλι ματακοίταξα κι είδα ένα δυο στεφάνια,
και με το καλονύχτισμα καλά σας Θεοφάνια.

 

Κάλαντα των Φώτων Πόντου

Από της ερήμου ο Πρόδρομος ήλθε να βαπτίσει τον Κυριόν.
Βέβαιον Βασιλέα εβάπτισε, Υιόν και Θεόν ομολόγησε.
Γηγενείς σκιρτάτε και χαίρεσθε, τάξεις των αγγέλων ευφραίνεσθε.
Δόξα εν υψιστοίς εκρούγαζαν, Κύριον και Θεόν ομολόγησαν.
Έλεγεν ο κόσμος τον κύριον να αναγέννηση τον άνθρωπον.
Ζήτησον και σώσον το πρόβατον, το απωλωλός ω θεάνθρωπε.
Ήλθε κηρυττόμενον έβλεπε, απορών εφάνη ο Πρόδρομος.
Θες μοι την παλάμην σου Πρόδρομε, βάπτισον ευθύς τον Δεσπότην σου.
Ιορδάνη ρεύσε τα νάματα, ιν ανασκίρτησή τα ύδατα.
Κεφαλάς δρακόντων σενέθλασε, των κακοφρονούντων ο Κύριος.
Λέγουσιν οι ’γγελοι σήμερον Χριστός τον κόσμον ερώτησε.
Μέγα και φρικτόν το μυστήριον δούλος τον δεσπότη εβάπτισε.
Νους ο Ιωάννης ο Πρόδρομος μέγας, να βαπτίση τον Κύριο.
Ξένος ο προφήτης ο Πρόδρομος μέγας, γα βάπτιση τον Κύριο.
Όλον τον Αδάμ ανεκάλεσε ο των όλων κτίστης και Κύριος.
Παναγία, Δέσποινα του παντός, σώσον τους εις Σε προσκυνούντας νυν.
Ρείθρα Ιορδάνη, αγάλλεσθε την πορείαν άλλως λαμβάνετε.
Σήμερον ο κτίστης δεδόξαστα δι’ αυτό το μέγα μυστήριον.
Τρεις γαρ υποστάσεις εγνώκαμεν Πατρός και Υιού και του Πνεύματος.
Υπό Αρχαγγέλων υμνούμενον, υπό Σεραφείμ δοξαζόμενον.
Ως γαρ τοις εν σκότει επέλαμψε όταν ο Χριστός εβαπτίζετο.
Χαίροντες και χείρας προσάγοντες και λαμπρών ο ανήγυριν άγογτες.
Ψάλλοντες Χριστόν τον Θεόν ημών, δέξασθε λουτήρα βαπτίσματος.
Ο Θεός των όλων και Κύριος ζωή σας υγείαν και χαίρεσθε.

 

Πηγή: ekklisiaonline.gr

     youtube.com

 

Έθιμα και παραδόσεις των Θεοφανείων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας

Έθιμα και παραδόσεις των Θεοφανείων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας

 

 

Πληθώρα εθίμων και παραδόσεων, με ρίζες βαθιά κρυμμένες στον χρόνο συνεχίζουν να αναβιώνουν κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων σε όλες τις γωνίες της Ελλάδας

 

Με αγιασμό και ρίψη του σταυρού στη θάλασσα, γιορτάζεται η βάπτιση του Ιησού Χριστού από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ανήμερα τα Θεοφάνεια. Οι πιο τολμηροί θα βουτήξουν στα παγωμένα νερά της θάλασσας σε λιμάνια, αλλά και σε ποτάμια και λίμνες, και θα συναγωνιστούν ποιος θα πιάσει τον σταυρό.

Αυτός που θα τον ανεβάσει στην επιφάνεια οι πιστοί θεωρούν ότι θα έχει καλή τύχη και υγεία όλο το χρόνο. Παράλληλα όμως πληθώρα εθίμων και παραδόσεων, με «ρίζες» βαθιά κρυμμένες στον χρόνο συνεχίζουν να αναβιώνουν κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, μετά τη λήξη του Δωδεκαήμερου και ενώ έχουν αποχωρήσει από την επιφάνεια της γης οι «καλικάντζαροι», τα γνωστά δαιμόνια της λαϊκής μας παράδοσης.

 

Στη Μακεδονία και σε άλλες περιοχές της χώρας ποικίλα είναι τα δρώμενα, που έχουν τις ρίζες τους στη διονυσιακή λατρεία. Κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις, τα κουδούνια, τα τραγούδια, οι χοροί και οι αναπαραστάσεις. Ραγκουτσάρια, Τζαμαλάρια, Φωταράδες, Αράπηδες, Κουδουνοφόροι και Καμήλες είναι ορισμένα από τα έθιμα που λαμβάνουν χώρα τις γιορτινές ημέρες. Σχετίζονται με την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων, τη γονιμότητα του ανθρώπου και την ευφορία της γης.

 

«Οι Αράπηδες»

Ανήμερα των Θεοφανείων στη Δημοτική Κοινότητας Νικήσιανης του δήμου Παγγαίου, στο Μοναστηράκι, στον Ξηροπόταμο και στο Βώλακα της Δράμας, τελείται με διάφορες παραλλαγές ένα δρώμενο γνωστό ως Αράπηδες, επειδή στην μεταμφίεση των πρωταγωνιστών κυριαρχεί το μαύρο χρώμα: μαύρες φλοκωτές κάπες και εντυπωσιακές υψικόρυφες προσωπίδες, κεφαλοστολές από γιδοπροβιές.

Στο γραφικό ορεινό οικισμό της Νικήσιανης του δήμου Παγγαίου, το πανάρχαιο έθιμο των Αράπηδων τελείται κάθε χρόνο ανήμερα των Θεοφανείων. Η ιστορία του μεγάλη και ο συμβολισμός του μοναδικός. Αναπαριστά τη μάχη της ζωής και του θανάτου. Παλικάρια και παιδιά ντυμένα με προβιές και ζωσμένα με βαριά κουδούνια, βγαίνουν στα σοκάκια του χωριού και με τον εκκωφαντικό θόρυβο των κουδουνιών ξορκίζουν το κακό φέρνοντας το αισιόδοξο μήνυμα της ζωής. Τα χορευτικά τμήματα του πολιτιστικού χορεύουν ντόπιους χορούς συνοδευόμενα από παραδοσιακές μουσικές.

 

«Τα Μπαμπούγερα της Καλής Βρύσης»

Τραγόμορφες φιγούρες των «Μπαμπούγερων», μορφές που ξεπηδούν από τη λατρεία της Μητέρας Γης και του θεού Διονύσου. Άνθρωποι μεταμφιεσμένοι με κατσικοδέρματα και με πρόσωπα μαυρισμένα με αιθάλη, τραγουδούν και χορεύουν, ξορκίζοντας τα κακά πνεύματα. Έτσι και φέτος ανήμερα των Θεοφανείων πραγματοποιούνται τα «Μπαμπούγερα» στην Καλή Βρύση με πλήθος κόσμου να παρακολουθεί το δρώμενο.

 

«Οι Μωμόγεροι»

Πρόκειται για ένα λαϊκό σατυρικό δρώμενο με προθεατρική μορφή. Τελείται από τους Πόντιους με παραλλαγές σε διάφορες περιοχές. Αναπαρίσταται στις αυλές των σπιτιών και στις πλατείες τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Κύριο πρόσωπο ο Μωμόγερος, η Κιτί Γοτσάς με θίασο συντελεστών όπως η νύφη και ο γαμπρός, ο Αλής, ο πατέρας, ο γιατρός, ο οργανοπαίχτης, ο κοζυμπάρος, ο χωροφύλακας, δυο μικροί διάβολοι, η έγκυος γυναίκα και η συνοδεία.

 

Τα «Σάγια» στη Νέα Καρβάλα

Στην τοπική κοινότητα της Νέας Καρβάλης, ανατολικά του δήμου Καβάλας κάθε χρόνο την παραμονή των Θεοφανείων αναβιώνουν τα «Σάγια», ένα έθιμο που τηρούνταν σε όλη την Καππαδοκία. Το έθιμο αυτό αποτελεί μια σύνθετη τελετουργική πράξη η οποία περιέχει και λατρευτική διάσταση και έχει ως κύριο σκοπό την ευημερία, δηλαδή την καλοχρονιά, στοιχείο που τονίζεται με την πυρά, τις ευχές, τους χορούς και τα τραγούδια.

Στην πλατεία της Νέας Καρβάλης, μπροστά από το ναό του Αγίου Γρηγορίου, οι κάτοικοι ανάβουν μεγάλες φωτιές. Οι φλόγες ανεβαίνουν ψηλά και οι άνθρωποι τριγυρίζουν την πυρά χορεύοντας και τραγουδώντας.

Στη Ροδόπη στη μεγάλη πυρά που συμβολίζει την ανύψωση στο ουρανό και την κάθαρση από όλα τα αρνητικά στην πυρά ρίχνονται αντικείμενα από τα σπίτια. Κάτι που ήθελε να «κάψει» η κάθε οικογένεια.

 

Η «Καμήλα και η Νύφη»

Στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής αναβιώνει το έθιμο της «Καμήλας και της Νύφης» το τριήμερο, 5, 6 και 7 Ιανουαρίου. Το έθιμο έχει τις ρίζες του στα χρόνια της τουρκοκρατίας και βασίζεται στο γεγονός της αρπαγής μιας πολύ όμορφης κοπέλας, της Μανιώς, από τον Αγά του χωριού με σκοπό να την κλείσει στο χαρέμι του.

 

Στο Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής διατηρείται το έθιμο των Φωταράδων, που ξεκινά την παραμονή των Φώτων. Μία ομάδα καλαντιστών εκλέγει το «βασιλιά» της και όλοι μαζί πηγαίνουν στην εκκλησία του χωριού. Στη συνέχεια, η ομάδα περιφέρεται τραγουδώντας τα τοπικά κάλαντα, τα οποία καταλήγουν σε ευχές ξεχωριστές για το κάθε μέλος της οικογένειας. Ανήμερα των Φώτων, ο «βασιλιάς», ντυμένος με τσομπάνικη κάπα, και οι «Φωταράδες», ντυμένοι με την τοπική ενδυμασία και κρατώντας μεγάλα ξύλινα σπαθιά, χορεύουν στην πλατεία του χωριού.

 

Στην Άρνισσα Πέλλας θα αναβιώσουν την ημέρα των Θεοφανίων, τα «Τζαμαλάρια». Επίκεντρο του εθίμου είναι ο γάμος. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ένα ζιζάνιο, το «μπουμπάρι», που μπαίνει ανάμεσα στους νεόνυμφους και τους παρενοχλεί, τους προτείνει άλλο ταίρι. Το έθιμο περιλαμβάνει ατελείωτο γλέντι στους δρόμους του χωριού.

Στο δήμο Βόλβης, στη Θεσσαλονίκη, ανήμερα των Φώτων πραγματοποιούνται δύο παραδοσιακά έθιμα, οι Κουδουνοφόροι στον Προφήτη και τα Λουγκατζάρια στο Μόδι. Οι Κουδουνοφόροι Αράπηδες, μαζί με τους Τσολιάδες, τη Νύφη, τον Παππού και την Μπάμπω, εμφανίζονται στους δρόμους του Προφήτη, σκορπώντας το κέφι και ξεσηκώνοντας περαστικούς και επισκέπτες.

 

«Μπουλούκι»

Ανήμερα των Θεοφανίων στο Ζάρκο Τρικάλων, αναβιώνει ένα αρχαίο έθιμο, το «Καβούκι» ή αλλιώς «Μπουλούκι». Πρόκειται για ένα είδος καρναβαλιού που κλείνει το εορταστικό δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων και αποτελεί κατάλοιπο τελετών διονυσιακής λατρείας. Το πρωί των «Φώτων» κάτοικοι του χωριού και επισκέπτες, μετά το πέρας της θρησκευτικής λειτουργίας συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού προκειμένου να παρακολουθήσουν τον λεγόμενο «χορό» του καβουκιού.

Στο «Καβούκι», πρωταγωνιστές είναι κατά παράδοση οι νέοι άνδρες 17 έως 19 ετών, που ετοιμάζονται για τη στρατιωτική τους θητεία, χωρίς ωστόσο αυτό να αποκλείει και τη συμμετοχή νεαρότερων εφήβων. Όλοι μαζί σχηματίζουν ένα μπλούκι (μπουλούκι), ένα θίασο, δηλαδή, μασκαράδων, που αποτελείται από τσολιάδες ή αλλιώς «Γαμπρούς», τις «Νύφες», τους «Αράπηδες», τις «Καμήλες», τον «Γιατρό», τον «Διάβολο» και τον «Καβουκά».

Με τη δύση του ηλίου (δύση και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) της ίδιας ημέρας, τα κλαρίνα δίνουν το σύνθημα της εορτής. Ο «Διάβολος» βάζει φωτιά με μια μεγάλη σκούπα (φουκαλιά) την κορυφή του Καβουκιού. Όσο το Καβούκι (μιναρές-κατακτητής) καίγεται, τόσο ξαλαφρώνει το κεφάλι/τράχηλος του Καβουκά/λαού. Όταν το φλεγόμενο Καβούκι πλησιάζει να καεί ολόκληρο και η φλόγα πλησιάζει στο κεφάλι του Καβουκά, εκείνος το πετάει κάτω, αποτινάσσοντας τον «ζυγό». Γύρω του όλοι χορεύουν κυκλικά σε κατάσταση έκστασης, χτυπώντας το με μανία και μίσος με τις γκλίτσες τους, έως ότου το διαλύσουν και σβήσουν τα αποκαΐδια.

 

Κρήτη: «Φωτοκόλυβα» και αγιασμός των κουδουνιών

Στην Κρήτη, μαζί με τον βουτηχτή που είχε καταφέρει να πιάσει το σταυρό, ο ιερέας κάθε ενορίας, πήγαινε για να αγιάσει σπίτια και πιστούς. Το έθιμο περιλάμβανε σύντομη στάση και κέρασμα στα σπίτια όπου έμπαιναν, με τον πρωτοβουτηχτή, όπως ήθελε η παράδοση, να παίρνει καλοτυχία όχι μόνο από την επιτυχία να πιάσει πρώτος το σταυρό, αλλά και από τις ευχές να’ ναι καλή η χρονιά του, που λάμβανε από τους συγχωριανούς του. Σήμερα, στις περισσότερες ενορίες ο αγιασμός των σπιτιών γίνεται από τον ιερέα, χωρίς όμως τη συνοδεία του «πρωτοβουτηχτή».

 

Ένα έθιμο που ήταν ταυτισμένο με τα Θεοφάνια, σε αρκετά χωριά του Ηρακλείου, είναι και τα λεγόμενα «φωτοκόλυβα», που φτιάχνονταν από τις νοικοκυρές την παραμονή των Θεοφανείων. Μια νηστίσιμη συνταγή που για να την εκτελέσουν οι γυναίκες έβραζαν σιτάρι και άλλους καρπούς και αυτό αποτελούσε το γεύμα της ημέρας, ενώ με αυτούς τους καρπούς τάιζαν και τα ζώα την ημέρα εκείνη, χωρίς να ξεχνάνε τα πουλιά.

 

Ένα ακόμη έθιμο που μέχρι σήμερα τηρείται σε μικρότερη όμως κλίμακα στο νότιο τμήμα του Ηρακλείου, σε κάποια χωριά, είναι η «ευλογία των κουδουνιών», στα κοπάδια.

 

«Γιάλα – Γιάλα»

Στην παραλιακή Ερμιόνη της Αργολίδας, τηρείται την παραμονή και ανήμερα των Θεοφανείων το έθιμο του «Γιάλα – Γιάλα». Συγκεκριμένα, την παραμονή οι νέοι συγκεντρώνονται στο λιμάνι και στολίζουν τις βάρκες με φύλλα φοίνικα. Ανήμερα των Θεοφανείων, φορώντας παραδοσιακές ναυτικές στολές, επισκέπτονται τα σπίτια, δέχονται κεράσματα και ευχές, ενώ τραγουδούν το «Γιάλα -Γιάλα», μέχρι την ώρα που θα βουτήξουν στην θάλασσα για να πιάσουν το σταυρό και την εικόνα της Παναγίας. Στη Νέα Κίο, που βρίσκεται πολύ κοντά στο Ναύπλιο, μετά τη ρίψη του σταυρού στην θάλασσα, όσοι βούτηξαν για να τον πιάσουν, παίρνουν στα χέρια τους τον νικητή και τον περιφέρουν σ’ όλη την περιοχή. Προηγουμένως έχουν βουτήξει στη θάλασσα τον νεότερο καπετάνιο της πόλης.

 

«Κυριαλέησον» 

Με το έθιμο του «Κυριαλέησον» γιορτάζουν τα Θεοφάνεια οι κάτοικοι στο Καρπερό Γρεβενών. Λίγο πριν ξημερώσει νέοι του χωριού παραλαμβάνουν από την Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, από τον Ιερέα, το Σταυρό, την εικόνα της Βάπτισης, αλλά και εικόνες Αγίων και αφού χωριστούν σε δύο ομάδες, ξεχύνονται στους αγρούς και τα χωράφια για να «τα αγιάσουν», ενώ περνούν από τα ποιμνιοστάσια και απ’ όλα τα εξωκλήσια του χωριού. Γύρω στις 9 το πρωί οι δύο ομάδες συναντώνται στο εξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου, που βρίσκεται κοντά στο χωριό και μόλις τελειώσει ο εκκλησιασμός επιστρέφουν στον αύλειο χώρο της Εκκλησίας, κρατώντας στα χέρια τους το Σταυρό και τις εικόνες για να τελεστεί ο καθαγιασμός των υδάτων και για να τα προσκυνήσουν οι πιστοί.

 

 «Κεριά στο νερό»

Ένα ιδιαίτερο έθιμο, τηρούν, κάθε χρόνο, ανήμερα των Θεοφανείων, οι κάτοικοι στην ορεινή Ερμακιά, αν και ορισμένες πτυχές του, που συνδέονται με την μετανάστευση των Νέων στα γύρω Αστικά Κέντρα, έχουν εκλείψει. Ανήμερα των Φώτων και μετά την απόλυση της εκκλησίας οι πιστοί, κρατώντας τα αναμμένα κεριά στα χέρια τους, κατηφορίζουν στο συντριβάνι, στην είσοδο του χωριού, όπου μετά τον αγιασμό των υδάτων, ρίχνουν τα λευκά κεριά στο νερό «για να ζεστάνουν τον μοναχογιό της Παναγίας». Την παραμονή των Θεοφανείων σε όλα τα σπίτια οι άντρες σφάζουν κόκορες και την επόμενη ημέρα, στο μεσημεριανό τραπέζι, γύρω από το οποίο συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια, οι νοικοκυρές σερβίρουν πιάτα με κόκορα κρασάτο και χυλοπίτες, η σούπα, και στη συνέχεια γλυκό σαραγλί. Παλαιότερα, τότε που οι νέοι παρέμεναν στην Ερμακιά και δημιουργούσαν οικογένειες, όλα τα παιδιά που είχαν γεννηθεί τις τελευταίες σαράντα ημέρες βαφτίζονταν την ημέρα αυτή κι αμέσως μετά το μυστήριο οι γονείς τα μετέφεραν στον σταύλο, τα εναπόθεταν για λίγο στο παχνί, και στη συνέχεια έπαιρναν το δρόμο για το σπίτι.

 

«Μαρμαρίτες»

Ένα έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων αναβιώνει και σήμερα στα χωριά της Κω με ιδιαίτερη επιτυχία, όπως κάθε χρόνο παραμονή των Φώτων. Οι κάτοικοι των χωριών του νησιού, σχεδόν σε κάθε σπίτι, φτιάχνουν τους «μαρμαρίτες» τους. Πρόκειται για ένα μείγμα από αλεύρι και νερό, το οποίο ψήνεται σε θερμαινόμενο μάρμαρο σε στρογγυλά κομμάτια και σερβίρεται με μέλι και κανέλα. Το γλυκό αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλές για τους κατοίκους του νησιού. Τα παλαιότερα χρόνια φτιαχνόταν σε θερμαινόμενα μάρμαρα που τοποθετούνταν πάνω σε φωτιές στις πλατείες των χωριών με τις νέες κοπέλες του χωριού να ρίχνουν πάνω στο θερμαινόμενο μάρμαρο φύλλα ελιάς, τα οποία εφόσον αναποδογύριζαν όταν καίγονταν σήμαινε ότι θα εκπληρώνονταν οι ευχές που έκαναν.  Έφτιαχναν επίσης «μαρμαρίτες» σε σχήμα σταυρού τους οποίους προσέφεραν στα ζώα που είχαν (αγελάδες, αιγοπρόβατα κ.λπ.) για να τους δείξουν την ευγνωμοσύνη τους. Τώρα παρασκευάζεται στα σπίτια, πάντα όμως πάνω σε θερμαινόμενο μάρμαρο. Και την επόμενη μέρα όμως οι «μαρμαρίτες» τρώγονται με άλλο τρόπο. Οι κάτοικοι των χωριών της Κω συνηθίζουν το πρωί να τους «βουτάνε» σε αυγό και να τους τηγανίζουν σε χοιρινό λίπος. Έως και σήμερα, οι κάτοικοι των χωριών της Κω μαζεύονται οικογενειακά και σε παρέες σε σπίτια και φτιάχνουν τους δικούς τους «μαρμαρίτες».

 

«Ραγκουτσάρια»

Τα Ραγκουτσάρια, το περίφημο Καστοριανό Καρναβάλι αναβιώνεται ανήμερα των Θεοφανείων στην Καστοριά και διαρκεί τρεις ημέρες 6, 7 και 8 Ιανουαρίου. Το όνομα και η καταγωγή του εθίμου εντοπίζονται στην κλασική αρχαιότητα, από την οποία μέσω Ρώμης και Βυζαντίου μεταφέρθηκε στις μέρες μας. Είναι πολύ πιθανό το όνομα να προέρχεται από το λατινικό rogatores= ζητιάνοι, που πολύ εύστοχα ορίζει την ιδιότητα αυτού που συμμετέχει στην ομάδα των μεταμφιεσμένων. Υπάρχει δηλαδή η συνήθεια οι μεταμφιεσμένοι να ζητούν διάφορα δώρα από τα σπιτικά που επισκέπτονται σε ανταπόδοση της συνεισφοράς τους στην απομάκρυνση του κακού πνεύματος.

 

Το έθιμο με το πορτοκάλι και το κυπαρίσσι

Ένα έθιμο με βαθιές ρίζες στον χρόνο αναβιώνει ανήμερα των Θεοφάνεια στο Σιδηρόκαστρο. Από την παραμονή των Θεοφανείων στολίζουν ένα τραπέζι σχηματίζοντας έναν μεγάλο σταυρό από πορτοκάλια και κλαδιά κυπαρισσιού. Πρόκειται για ένα έθιμο που κρατάει εδώ και περίπου δύο αιώνες και διατηρείται ακόμα αναλλοίωτο στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου. Το πορτοκάλι συμβολίζει την υγεία και το κυπαρίσσι την αιωνιότητα. Συνηθιζόταν, το πορτοκάλι που έχει αγιαστεί με τον μεγάλο αγιασμό των Θεοφανείων, μαζί με το κυπαρίσσι, να τοποθετείται στο εικονοστάσι και να το τρώνε οι πιστοί τη Μεγάλη Παρασκευή καθώς το φρούτο παραμένει αναλλοίωτο.

(*μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο εφημέριος του ιερού ναού της Άγιας Παρασκευής Σιδηροκάστρου Σερρών π. Παύλος Παπαδόπουλος)

 

 

Πηγή: ΕΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σύνταξη: Μάκης Νασιάδης, Ευάγγελος Μητρούσιας, Λεωνίδας Κασάπης, Θεοδότα Τσιόπρα, Τζένη Χαραλαμπίδου, Μαίρη Κεσκιλίδου

Επιμέλεια: Μαρίνα Τζάνου

 

Πηγή: ertnews.gr