...Ο Νόστος Γαλατσίου Λαογραφικός & Χορευτικός Όμιλος σας εύχεται Καλή Σαρακοστή

Παρασκευή 15 Απριλίου 2022

 

 

Πασχαλινά έθιμα που η ιστορία τους χάνεται στους αιώνες, από την Κέρκυρα, τη Χίο, την Πάτμο, τα Μετέωρα και την Ύδρα

 


 

Το Πάσχα αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, αλλά κυρίως τη Μεγάλη Εβδομάδα (ή Εβδομάδα των Παθών), συνηθίζεται να πραγματοποιούνται ξεχωριστά ήθη και έθιμα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.

 

Μπότηδες, Κέρκυρα

Στην Κέρκυρα το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ξεκινά ξημερώματα με το έθιμο του τεχνητού σεισμού, ενώ μερικές ώρες αργότερα (στις 11.00 π.μ.) γίνεται η Πρώτη Ανάσταση με τη ρίψη των “μπότηδων». Το συγκεκριμένο έθιμο, αποτελεί επιρροή των Ενετών, οι οποίοι συνήθιζαν την Πρωτοχρονιά (την μεγαλύτερη γιορτή των καθολικών), να ρίχνουν από τα παράθυρά τους παλιά αντικείμενα, προκειμένου να τους φέρει ο νέος χρόνος καινούργια. Οι Κερκυραίοι οικειοποιήθηκαν το έθιμο αυτό και το ενέταξαν στις εορταστικές εκδηλώσεις του Πάσχα. Στις μέρες μας, τα παλιά αντικείμενα αντικαταστάθηκαν από πήλινες στάμνες (μπότηδες) γεμάτες νερό.

Μια διαφορετική ερμηνεία δίνει στο έθιμο ειδωλολατρική προέλευση. Δεδομένου ότι το Πάσχα βρίσκεται στην αρχή της νέας βλαστικής περιόδου, οι τρυφεροί καρποί συλλέγονται σε νέα δοχεία, ενώ τα παλιά ρίχνονται. Μετά το σπάσιμο των κανατιών, οι φιλαρμονικές ξεχύνονται στους δρόμους της πόλης παίζοντας χαρούμενα εμβατήρια.

Την ίδια ώρα στην «Πίνια», το παλιό εμπορικό κέντρο της πόλης, πραγματοποιείται το έθιμο της “μαστέλας”. Ένα μισοβάρελο στολίζεται με μυρτιές και κορδέλες και οι περαστικοί καλούνται να ρίξουν μέσα κέρματα «για το καλό”. Με την πρώτη καμπάνα της Ανάστασης, κάποιος βουτάει μέσα για να μαζέψει τα κέρματα. Η συγκεκριμένη εκδήλωση οργανώνεται από τον Οργανισμό Κερκυραϊκών Εκδηλώσεων (Ο.Κ.Ε.).

 

Ρουκετοπόλεμος, Χίος

Ο Βροντάδος εκτείνεται βόρεια της πόλης της Χίου και είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νομού. Εδώ κατοικούν οι περισσότεροι καπεταναίοι και ναυτικοί του νησιού. Το έθιμο των ρουκετών που έχει τις ρίζες του στους χρόνους της τουρκικής κατοχής, λαμβάνει χώρα το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου.

Πρόκειται για μια ανταλλαγή πυρών ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες ενορίες της πόλης, αυτής του Αγίου Μάρκου και της Παναγίας της Ερυθιανής.

Αρχικά, οι κάτοικοι των δύο ενοριών των εκκλησιών που βρίσκονται αντικριστά, έφτιαχναν αυτοσχέδια κανονάκια. Με το πέρασμα του χρόνου αυτά εξελίχθηκαν σε αυτοσχέδιες ρουκέτες-βεγγαλικά, που κατασκευάζουν οι ίδιοι. Τα υλικά που χρησιμοποιούν είναι νίτρο, θειάφι και μπαρούτι και για την κατασκευή τους απαιτείται μεγάλη προσοχή και εμπειρία που κληροδοτείται πια από γενιά σε γενιά.

Η προετοιμασία των ρουκετών αρχίζει σχεδόν αμέσως μετά το Πάσχα για να είναι έτοιμες την επόμενη χρονιά. Τα τελευταία χρόνια οι ποσότητες των ρουκετών που κατασκευάζονται φτάνουν τις μερικές χιλιάδες και το θέαμα που παρουσιάζουν στον ανοιξιάτικο ουρανό το βράδυ της Ανάστασης είναι πραγματικά φαντασμαγορικό.

 

Ιερός Νιπτήρας, Πάτμος

Η τελετή του Ιερού Νιπτήρα στην Πάτμο είναι ένα θρησκευτικό έθιμο και πρόκειται για την αναπαράσταση της πράξης του Ιησού πριν το Μυστικό Δείπνο. Ο Χριστός πήρε μια λεκάνη νερό και έπλυνε τα πόδια των μαθητών του. Η αναπαράσταση λαμβάνει χώρα το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης, στην πλατεία Ξάνθου, μπροστά στο Δημαρχείο.

Τους 12 Αποστόλους υποδύονται μοναχοί ή κληρικοί, το ρόλο του Χριστού, ο ηγούμενος της Μονής Θεολόγου, ενώ το ρόλο του Ευαγγελιστή ένας κληρικός. Η αναπαράσταση γίνεται μέσα σε αυστηρά μοναστηριακό κλίμα με τον Απόστολο Πέτρο και τον Ιούδα ως «πρωταγωνιστές» μέχρι την ώρα που ο ηγούμενος θα ραντίσει συμβολικά τα πόδια των μοναχών με νερό. Έπειτα η πομπή επιστρέφει στο μοναστήρι.

 

Σταυροπροσκύνηση, Μετέωρα

Το επιβλητικό λίθινο δάσος των Μετεώρων με τα μοναστήρια με την πλούσια ιστορία προσφέρεται ως ιδανικός προορισμός για τη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν η λειτουργική προσέγγιση, τα έθιμα και οι παραδόσεις κάθε μοναστηριού στα Μετέωρα.

Στην περιοχή της Καλαμπάκας κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα διαδραματίζεται το έθιμο της Σταυροπροσκύνησης. Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης». Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον Όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του Ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα. Στο τέλος κάθε λειτουργίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Οι γυναίκες ανεβαίνουν στο βράχο της «μικρής Αιάς», όπως λέγεται, τραγουδώντας τα γνωστά πασχαλοτράγουδα. Στη συνέχεια κατεβαίνουν στον Άγιο Αντώνιο, το μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στα ριζά του βράχου πιάνοντας χορό, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά τραγούδια της Πασχαλιάς και αφού χτυπήσει η καμπάνα της Μεγάλης Εκκλησιάς -όπως αποκαλούσαν οι παλιοί Καλαμπακιώτες τον Ιστορικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου-  μαζεύονται για να παρακολουθήσουν τον Εσπερινό.

 

Θαλασσινή Περιφορά, Ύδρα

Το Πάσχα στην Ύδρα είναι σίγουρα διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έχεις ζήσει. Σε αυτό το νησί της Ελλάδος με την ένδοξη ιστορία οι ντόπιοι ξέρουν να κρατούν τις παραδόσεις.

Όποιος επιλέξει να περάσει αυτές τις άγιες μέρες στο νησί της Ύδρας θα ζήσει από κοντά τη μοναδική εμπειρία της περιφοράς του επιταφίου στη συνοικία Καμίνι. Ο επιτάφιος εδώ μπαίνει στη θάλασσα όπου διαβάζεται η Ακολουθία του Επιταφίου, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα κατανυκτική την οποία απολαμβάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες επισκέπτες του νησιού. Στη συνέχεια, τέσσερις επιτάφιοι συναντώνται στο κεντρικό λιμάνι.

Την ημέρα του Πάσχα ο Ιούδας κρεμασμένος παραδίδεται στις φλόγες αφού πρώτα «τιμωρηθεί» από τα όπλα των ντόπιων.

 

Πηγή: biscotto.gr

 

Λαζαρίνες της Κοζάνης: Το υπέροχο πασχαλινό έθιμο

 

Λαζαρίνες της Κοζάνης: Το υπέροχο πασχαλινό έθιμο

 

 

 

Ο κύκλος των πασχαλιάτικων εθίμων στη δυτική Μακεδονία αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου, όπου οι «Λαζαρίνες» με τις χρωματιστές παραδοσιακές στολές τους, από την Αιανή, τον Κρόκο, τη Λευκοπηγή, την Καισαριά, τη Ροδιανή και την Αγ. Παρασκευή Κοζάνης, ξεκινούν για να τραγουδήσουν Λαζαράτικα τραγούδια στις γειτονιές των χωριών τους και να χορέψουν στις πλατείες το χορό «Τσιντσιρό».

Οι Λαζαρίνες είναι κορίτσια της παιδικής ηλικίας έως και της περιόδου του γάμου. Δεν νοείται κορίτσι της οικογένειας να μην υποδυθεί έστω μια φορά τον ρόλο της Λαζαρίνας και δεν υπάρχει οικογένεια που να μην διαθέτει τουλάχιστον μια χρωματιστή στολή που τα υφάσματά της έχουν δημιουργηθεί σε τοπικούς αργαλειούς της περιοχής.

Οι Λαζαρίνες συγκεντρώνονται συνήθως σε ένα συγκεκριμένο σπίτι -το ονομάζουν κονάκι- και κατά ομάδες επισκέπτονται όλες τις γειτονιές του χωριού, λένε πασχαλιάτικα ή αυτοσχέδια τραγούδια που αρμόζουν στις επιθυμίες και την κατάσταση της οικογένειας.

Έλκουν την καταγωγή τους από τα «Παρθένεια», τους χαρακτηριστικούς χορούς από ομάδες κοριτσιών των δωρικών πόλεων του βορρά. Αργότερα, στα βυζαντινά χρόνια συνδέθηκαν με την Ανάσταση του Λαζάρου, την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Στο έθιμο λαμβάνουν μέρος μόνο τα κορίτσια, ενώ σήμερα συμμετέχουν γυναίκες όλων των ηλικιών. Βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ο χορός και το τραγούδι χωρίς καμία συμμετοχή μουσικών οργάνων.

 

Πηγή: https://parallaximag.gr/

Τρίτη 12 Απριλίου 2022

 

 

Οι μαγεμένες βρύσες της πατρίδας μας

Γράφει η Νένα Μπούρα

 

 


 

Μας λέει το δημοτικό μας τραγούδι, αναφερόμενο στη βρύση που ανάβλυζε γάργαρο νερό, αυτό το τόσο σημαντικό στοιχείο της φύσης.

 

«…..Ωρέ βρύση μου μαλαματένια,

ωρέ πως βαστάς κρύο νερό αχ πως βαστάς κρύο νερό.

Ωρέ το βαστώ και δεν το πίνω,

ωρέ για της αγάπης τον καημό αχ για της αγάπης τον καημό.

Ωρέ να ‘μουν βρύση να ‘μουν στέρνα,

ωρέ να ‘μουν γάργαρο νερό αχ να ‘μουν γάργαρο νερό.

Ωρέ να ‘ρχεσαι σαν περδικούλα,

ωρέ με την στάμνα για νερό αχ με την στάμνα για νερό.

ωρέ να φιλήσω την ελιά σου,

ωρέ και τον άσπρο σου λαιμό αχ και τον άσπρο σου λαιμό».

 

Το θεοποιημένο νερό ήταν και είναι η προσωποποίηση της αφθονίας και του πλούτου. Η αποτελεσματική άντληση του νερού ήταν μεγάλη εφεύρεση του ανθρώπου από τα αρχαία χρόνια. Έτσι, το θεμέλιο ύπαρξης ενός χωριού ήταν η βρύση. Όλοι οι δρόμοι του χωριού οδηγούσαν σε κάποια κρήνη-βρύση, από όπου προμηθεύονταν την ίδια τη «ζωή», το νερό.

 

Σε όλα τα μέρη της Ελλάδας συναντάμε νερομάνες, νεροσπηλιές, πηγές και βρύσες. Βρύσες, που έχουν να μας μολογήσουν για αρματολούς και κλέφτες, για τσοπανόπουλα και βοσκοπούλες που ξεδίψασαν από το νερό τους ρουφώντας λαίμαργα, για κυνηγούς και στρατιώτες, για ληστές και κυνηγημένους, για προσκυνητές και οδοιπόρους.

 

Για γυναίκες που κουβαλώντας σακιά με αλεύρι ή ξύλα για τον φούρνο, έσκυψαν και έσβησαν τη δίψα τους, αλλά και για τις μάνες, που ήρθαν να πλύνουν τα ασπρόρουχα της φαμίλιας τους.

 

Άλλοτε πάλι έκρυβαν έρωτες και καημούς αγάπης, αφού πολλά κορίτσια είδαν στις βρύσες τα παλικάρια που τις περίμεναν να γεμίσουν τα παγούρια τους και να τραγουδούν:

 

«Κι αν πας Μαλάμω μ’ για νερό

Και ‘γω στη βρύση καρτερώ…»

 

Η χρησιμότητα της πηγής και της βρύσης δεν ήταν για πόση και πλύση μόνο, αλλά και τόπος συναντήσεων των ανθρώπων. Ολόκληρο γυναικομάνι μαζευόταν στις βρύσες και τότε άκουγες αστεία, τραγούδια, πειράγματα, αλλά και καυγάδες αν κάποια γέμιζε χωρίς να περιμένει τη σειρά της.

 

Η βρύση του χωριού γέμιζε με το νερό της τη στάμνα της νύφης που πήγαινε τη δεύτερη ή κάποια άλλη μέρα μετά το γάμο, για να πάρει το πρώτο νερό του νέου σπιτικού της. Ενώ σαν ερχόταν Πρωτοχρονιά, σε πολλά μέρη, οι γυναίκες πήγαιναν αμίλητες στη βρύση για να φέρουν το «καινούριο» νερό και να πάει η χρονιά καλά.

 

Μάλιστα, στη Μικρά Ασία, έπαιρναν το «αμίλητο νερό» από τρεις βρύσες, και φεύγοντας τις άφηναν ανοιχτές για να τρέχουν τα καλά στο σπίτι όπως τρέχει το νερό. Για να “γλυκάνουν” και τη βρύση άφηναν και φιλέματα όπως μέλι, πίτες, σύκα κ.α.

Οι βρύσες δεν ήταν μόνο μέρος συνάντησης θνητών, αλλά και στοιχειών που γεννήθηκαν στη φαντασία των ανθρώπων. Στις βρύσες συναντάμε Λάμιες που φοβερίζουν τους περαστικούς. Νεράιδες που πλένουν τα μαντήλια τους και ξελογιάζουν παλικάρια. Αραπάδες που κρύβουν θησαυρούς, καθώς και άλλα καλόβουλα ή μη στοιχειά που μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι έβλεπαν.

 

Οι μαγεμένες βρύσες της πατρίδας μας είναι πολλές, και πλήθος παραδόσεων και θρύλων μάς αποκαλύπτουν τα κρυμμένα τους μυστικά.

 

Μια παράδοση που μας έρχεται από τα Καλάβρυτα αναφέρει:

«Κάποτε υπήρχε μια βρύση που την λένε Κιοσή, την οποία την κρατούσε ένας αράπης. Ένας άντρας, πήγε τη νύχτα για να πάρει νερό αλλά δεν βρήκε. Τότε το κατάλαβε πως δεν άφησε ο αράπης το νερό και λέει:

«Αράπη, δώσε μου νερό». Αμέσως η βρύση έβγαλε νερό. Γέμισε το αγγείο του κι έφυγε, πήγε στην καλύβα του. Έδωσε και στους άλλους να πιούνε που ήταν εκεί. Την άλλη μέρα βρέθηκαν όλοι πεθαμένοι».

 

Επειδή το νερό μπορεί να απειληθεί το ίδιο, λόγω ξηρασίας ή μόλυνσης, οι άνθρωποι νιώθουν ότι έτσι απειλείται η ίδια τους η ζωή. Ο φόβος αυτός εκφραζόταν μέσα από παραδόσεις όπου δράκοντες, Λάμιες ή αράπηδες, εμπόδιζαν τους ανθρώπους να το αντλήσουν.

 

Μια ακόμα παράδοση από τη Μάνη αναφέρει:

«Σε μια παλιά βρύση βγαίνει τη νύχτα ένα θεριό. Πολλοί το είδαν και ήταν σαν ζαγάρι άσπρο και κρατούσε στο στόμα του μια από τις πέντε κάνουλες της βρύσης».

 

Στις βρύσες συχνά οι διηγήσεις των παλιών ανέφεραν και την ύπαρξη των Νεράιδων, όπου με παινέματα και γλυκόλογα προσπαθούσαν να ξελογιάσουν θνητούς και να τους κάνουν κακό, όπως στην περίπτωση ενός λυράρη από την Κάσο.

 

Η παράδοση αυτή αναφέρει:

«Ένας λυράρης Κρητικός που ζούσε στην Κάρπαθο και στην Κάσο, συνήθιζε να βλέπει νεράιδες στη βρύση. Αυτές τον παρακαλούσαν να τους παίξει λύρα και να τραγουδήσει. Και αυτός τραγουδούσε κι έπαιζε μέχρι που ξημέρωνε. Οι νεράιδες ήταν τόσο πολύ ευχαριστημένες που του έδωσαν το χάρισμα να παίζει όπως κανείς άλλος σε όλον τον ντουνιά».

 

Το νερό της βρύσης δεν ξεδιψούσε μόνο τους ανθρώπους, αλλά και τους έκανε να λησμονούν. Αυτό γινόταν όταν ο άνθρωπος έφευγε από τη ζωή. Η ολοκλήρωση της πορείας του ανθρώπου που πήγαινε στον Κάτω Κόσμο γινόταν μόνο αν έπινε από το νερό της βρύσης της Αρνησιάς.

 

Η παράδοση μας μαρτυράει τούτα:

«Ο Χάρος, μόλις πάρει τον πεθαμένο, τον περνάει πρώτα από της Άρνης το βουνό. Στη ρίζα του βουνού είναι της Αρνησιάς η βρύση. Του δίνει και πίνει νερό και αρνιέται μεμιάς τους δικούς του. Έπειτα, τον περνάει από την Αλησμονιά, ένα λιβάδι που έχει το λησμονοβότανο. Μα σαν περάσει κι από κει ο μαύρος άνθρωπος, λησμονάει και τις στράτες και τα διάβατά του».

 

Τελειώνοντας, πάμπολλες είναι οι ιστορίες που θα μπορούσαμε να διαβάζουμε και να ακούμε για τις μαγεμένες βρύσες της πατρίδας μας. Γι’ αυτό, αν ποτέ συναντήσετε στο διάβα σας μια όμορφη πελεκητή βρύση, μην την προσπεράσετε, αλλά σκύψτε και πιείτε από το νερό της. Ίσως σας ψιθυρίσει κάποια ακόμα ανείπωτα μυστικά…

 

Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Δαφτσίδου

Επεξεργασία εικόνας: Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

(Πηγή παραδόσεων άρθρου: Παραδόσεις – Ν. Πολίτη)

Πηγή:  thematofylakes.gr