Φθινοπωρινή ισημερία στην Αρχαία Ελληνική Παράδοση

Συμβαίνει  κάθε  χρόνο, αλλά ο ερχομός του φθινοπώρου δεν παύει να μας εκπλήσσει. Είναι  οι νέες μυρωδιές που ξεχύνονται στον αέρα; Είναι τα πρωτοβρόχια; Είναι η πτώση της θερμοκρασίας; Είναι  η αλλαγή του σκηνικού της φύσης;  Ό,τι και να είναι,  μάς φορτώνει με αλλαγές συναισθημάτων και σκέψεων. Σαν κάτι να περιμένουμε καινούργιο να μας φέρει.

Ο Ήλιος, αυτός ο παντεπόπτης, φταίει για όλα.Από τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης λάτρεψαν ως θεούς τα δύο ευκολοδιάκριτα ουράνια  σώματα, τον  Ήλιο και τη Σελήνη.

Στο πλαίσιο αυτής της λατρείας ο ρόλος της Σελήνης ήταν απλώς χθόνιος και ημερολογιακός. Ο φόβος και το δέος του ανθρώπου, όταν το σκοτάδι κατάπινε το φως εξαιτίας της  απουσίας του άστρου της ημέρας, έγινε η αιτία  Ήλιος να αποτελέσει την πρώτη θεότητα σε όλες τις αρχαίες θρησκείες. Ο θεός Ήλιος ταυτίστηκε με το υπέρτατο ον που αποτελεί τον χορηγό τού φωτός και της ζωής.  Κατά τη μυθολογία ο Ήλιος είναι γιος του Υπερίωνα και της Ευρυφάεσσας.  Αδέρφια του η  ροδοδάκτυλη  Ηώ κι η ωραιοπλέξουδη Σελήνη.

Η συνέχεια του άρθρου στη Σελίδα Διάφορα Άρθρα 3 ...