Έθιμα και παραδόσεις των Θεοφανείων

Έθιμα και παραδόσεις των Θεοφανείων

 

Τα Θεοφάνεια είναι μια από τις τρεις μεγάλες γιορτές του δωδεκαημέρου μαζί με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

 

 

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 6 Ιανουαρίου και είναι μια από τις επίσημες αργίες του κράτους.

 

Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουμε τι γιορτάζουμε;

 

Τι γιορτάζουμε τα Θεοφάνεια

Την ημέρα των Θεοφανείων έγινε η βάπτιση του Χριστού από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο ή Βαπτιστή.

 

Εκτός όμως από το Άγιο Βάπτισμα, γιορτάζουμε κάτι σημαντικότερο.

 

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τριών εκ των τεσσάρων Ευαγγελιστών και συγκεκριμένα του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά την στιγμή της Βάπτισης ακούστηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού να λέει: Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα.

 

Επίσης, την ίδια στιγμή εμφανίστηκε και το Άγιο Πνεύμα με την μορφή περιστεριού. Στην ουσία δηλαδή γιορτάζουμε αυτή τη μοναδική ταυτόχρονη εμφάνιση της Αδιαίρετης Αγίας Τριάδας. Άλλωστε η λέξη Θεοφάνια βγαίνει από τις λέξεις "Θεός" + "Φαίνομαι" ακριβώς επειδή ο Θεός εμφανίστηκε (φάνηκε) στη Γη και με τις τρεις μορφές του (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα). Σύμφωνα λοιπόν με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό (γνωστός και ως Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος), το Θείο Βάπτισμα του Χριστού αποτελεί μια γιορτή φωτισμού ολόκληρης της ανθρωπότητας.

 

Τα έθιμα των Θεοφανείων

Όπως όλες οι μεγάλες γιορτές, έτσι και τα Φώτα συνοδεύονται από μια σειρά από έθιμα και παραδόσεις. Οι πιο γνωστές από αυτές είναι:

 

Ο Αγιασμός των υδάτων και το πιάσιμο του Σταυρού

Κάθε χρόνο μετά την πρωινή λειτουργία, οι ιερείς αγιάζουν τα νερά (πχ θάλασσες, ποτάμια, λίμνες κλπ) πετώντας μέσα έναν σταυρό. Σύμφωνα με το έθιμο, οι πιστοί βουτάνε για να πιάσουν τον σταυρό και μάλιστα όποιος καταφέρει να τον πιάσει θεωρείται ότι θα πάρει την ευλογία του και θα έχει καλή τύχη.

 

Ο Αγιασμός των σπιτιών

Μετά τον αγιασμό των υδάτων οι ιερείς, κυρίως στα χωριά, περνούν από τα σπίτια των κατοίκων και τα ραντίζουν με αγιασμό, δηλαδή με αγιασμένο νερό για να διώξουν τα κακά πνεύματα. Στις μεγάλες πόλεις τον αγιασμό αναλαμβάνουν συνήθως οι ίδιοι οι κάτοικοι των σπιτιών.

 

Το πλύσιμο των εικόνων στα αγιασμένα νερά

Σε κάποιες περιοχές μετά τον αγιασμό πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να πλένουν τις εικόνες ή άλλα αντικείμενα (σκεύη, εργαλεία κλπ) στα αγιασμένα νερά (θάλασσες, λίμνες, ποτάμια). Αυτό γίνεται, σύμφωνα με την παράδοση, για να ανακτήσουν τα αντικείμενα αυτά, μέσω του αγιασμένου νερού, τη δύναμη που έχασαν με την πάροδο του χρόνου. Μάλιστα αφού τελειώσουν το πλύσιμο πρέπει να πετάξουν το νερό σε μέρος που δεν πρόκειται να πατηθεί από άνθρωπο.

 

Ο χορός των καλικάντζαρων

Σε κάθε περιοχή της Ελλάδας συναντάμε και μια διαφορετική εκδοχή του μύθου αυτού. Το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι σε όλες τις περιπτώσεις οι καλικάντζαροι είναι μικρά σκανταλιάρικα όντα που τους αρέσει να κάνουν ζημιές. Σύμφωνα με τον μύθο, ζουν στο κέντρο της γης όπου πριονίζουν τον κορμό που την κρατάει. Κατά τη διάρκεια των γιορτών βγαίνουν στην επιφάνεια. ο λόγος και ο τρόπος που ανεβαίνουν διαφέρει από περιοχή σε περιοχή. Σε κάποιες περιοχές θεωρείται ότι αρπάζουν όποιον τριγυρνά τη νύχτα και χορεύουν μαζί του μέχρι εξάντλησης (χορός των καλικάντζαρων). Μετά τον αγιασμό των σπιτιών επιστρέφουν στο κέντρο της γης όπου βρίσκουν τον κορμό να έχει επανέλθει στην αρχική του κατάσταση και ξαναρχίζουν το πριόνισμα.

 

Τα Κάλαντα Φώτων

Τα κάλαντα των Φώτων είναι εθιμοτυπικά τραγούδια, τα οποία τα τραγουδούν συνήθως μικρά παιδιά την παραμονή της μεγάλης γιορτής για να πάρουν κέρασμα ή χρήματα.

πηγή: sansimera.gr

 

Πώς γιορτάζει η Ελλάδα την Πρωτοχρονιά -Έθιμα και παραδόσεις

Πώς γιορτάζει η Ελλάδα την Πρωτοχρονιά -Έθιμα και παραδόσεις

 

 

Όπως τα Χριστούγεννα έτσι και την Πρωτοχρονιά η ελληνική παράδοση έχει την τιμητική της. Παρακάτω παρουσιάζονται ελληνικά πρωτοχρονιάτικα έθιμα μερικά από τα οποία τείνουν να ξεχαστούν και άλλα που εμφανίστηκαν πιο πρόσφατα.

 

Πoδαρικό, καλή χέρα και Μπουγάτσα-Κρήτη

Το ποδαρικό είναι ένα από τα παλαιότερα έθιμα και στην Κρήτη. Ο πρώτος άνθρωπος που θα πατήσει με το πόδι του στο σπίτι μετά την είσοδο του νέου χρόνου, πρέπει να είναι τυχερός. Για να φέρει γούρι στο σπίτι, πρέπει να πατήσει πρώτα με το δεξί του πόδι για να πάνε όλα δεξιά, δηλαδή καλά.

Επίσης την ημέρα της Πρωτοχρονιάς μεταφέρουν νερό από τη βρύση στο σπίτι και ο νοικοκύρης λέει : «Όπως τρέχει τούτο το νερό έτσι να τρέχουν και τα καλά στο σπίτι μου». Ακόμη ο ιδιοκτήτης μεταφέρει μια πέτρα στην κατοικία του λέγοντας: «Όπως είναι γερή τούτη η πέτρα έτσι να είναι γερό και το σπίτι μου». Σε ορισμένα μέρη του Ηρακλείου, την πρωτοχρονιά συνηθίζεται η οικογένεια να πηγαίνει στην εκκλησία. Μαζί τους παίρνουν μια εικόνα του σπιτιού, η οποία αφού λειτουργηθεί θα κάνει το ποδαρικό στο σπίτι. Την πρωτοχρονιά οι παππούδες και οι στενοί συγγενείς της οικογένειας δίνουν στα παιδιά την «καλή χέρα», δηλαδή κάποια χρήματα. Έθιμο που διατηρείται μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστικά είναι ακόμη και τα παραδοσιακά κάλαντα της Κρήτης…

Στο Ηράκλειο υπάρχει επίσης και το έθιμο της μπουγάτσας, όπου οι κάτοικοι καταναλώνουν ανήμερα της Πρωτοχρονιάς μεγάλες ποσότητες μπουγάτσας, θέλοντας να είναι γλυκιά η πρώτη τους γεύση. Μάλιστα σε όλους τους δρόμου του Ηρακλείου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έχουν στηθεί υπαίθριοι πάγκοι για την διανομή μπουγάτσας.

 

Πρωτοχρονιά με τα Ρουγκατσάρια στα Γρεβενά

Με τα «Ρουγκατσάρια» υποδέχονται τη νέα χρονιά σε αρκετά χωριά των Γρεβενών τη νέα χρονιά. Το δρώμενο αυτό, που χάνεται στα βάθη των αιώνων πραγματοποιείται ανήμερα της Πρωτοχρονιάς μεταξύ των άλλων: στον Άγιο Γεώργιο, που κατέχει τα σκήπτρα, το Κληματάκι στις Αμυγδαλιές, το Μεγάλο Σειρήνι και άλλα χωριά. Από τις πρώτες πρωινές ώρες της Πρωτοχρονιάς, νέοι των χωριών ντύνονται με παραδοσιακές στολές, ενώ δύο νέοι ντύνονται γαμπρός και νύφη. Όλοι μαζί, έχοντας μπροστά τον «Ρούγκο», που είναι μασκαρεμένος νέος με κρεμασμένα κουδούνια στους ώμους, πάνε για προσκύνημα στην Εκκλησία του χωριού. Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας τα «Ρουγκατσάρια» περνούν από σπίτι σε σπίτι ψάλλοντας τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Για κάθε σπίτι υπάρχει και ένα διαφορετικό τραγούδι, ενώ γύρω στο μεσημέρι συγκεντρώνονται, μαζί με τους κατοίκους στις πλατείες των χωριών, όπου και γλεντούν όλοι μαζί.

 

Η γιορτή του μαγκαλιού - Σέρρες

Το μεσημέρι της παραμονής Πρωτοχρονιάς, στους δρόμους και τις πλατείες ο κόσμος αποχαιρετά τον παλιό χρόνο ψήνοντας χοιρινό στο μαγκάλι. Από παλιά, το χοιρινό αποτελούσε κύριο πιάτο των εορτών μετά τη 40ήμερη νηστεία. Οι οικογένειες ταΐζανε το γουρούνι προσπαθώντας να το παχύνουν και το έσφαζαν για το εορταστικό τραπέζι.

 

Τα αγιοβασιλιάτικα βαποράκια της Χίου

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ομάδες παιδιών ανά συνοικία, κρατώντας ένα αυτοσχέδιο πολεμικό βαποράκι, που το ετοίμαζαν από πολύ καιρό με μεράκι και φρόντιζαν να το εξοπλίσουν με όλα τα εξαρτήματά του, γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας κάλαντα και τοπικά παινέματα στους νοικοκυραίους. Τις ευχές τους συνόδευαν με τους ήχους των μικρών κανονιών των βαπορακιών τους. Τα αγιοβασιλιάτικα ή πρωτοχρονιάτικα βαποράκια είναι ένα έθιμο, που το συναντάμε στη Σμύρνη, στη Χίο αλλά και στα Ψαρά τα χρόνια μετά την απελευθέρωση του 1912 και πριν τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου με τον τρόπο αυτό ήθελαν να τιμήσουν τον Ελληνικό Στόλο. Μετά το 1977 το έθιμο το αναβίωνε η Περιηγητική Λέσχη Χίου, ενώ τα τελευταία χρόνια το έχει υπό την αιγίδα του ο Δήμος Χίου.

 

Φυλλωτή Βασιλόπιτα-Καστανιές Ανατολικής Θράκης

Τη Βασιλόπιτα την έκαναν φυλλωτή. Έβαζαν γόμο (γέμιση) πλιγούρι και ανάμεσα στα φύλλα τον «παρά», το νόμισμα, και άλλα σημάδια. Η νοικοκυρά με τον παρά τη σταύρωνε τρεις φορές και ύστερα τον έχωνε στο ζυμάρι, θα να βάλει πελεκούδι από την πόρτα ή κλαρί, για το σπίτι, κουκί στάρι για τα χωράφια, σταφίδα για το αμπέλι, κομματάκια τυρί για τα πρόβατα, άχερο για τα γελάδια… Στους λυπημένους που έστελναν πίτα, εκείνοι δεν την έκοβαν με το μαχαίρι αλλά ο καθένας έκοβε με το χέρι ένα κομμάτι. Την παραμονή το βράδυ έβαζαν στο τραπέζι εννιά ειδών φαγητά και πολλών ειδών οπωρικά, στη μέση τη βασιλόπιτα, τρία ψωμιά κι ένα κεράκι αναμμένο στο ένα ψωμί. Αφού έτρωγαν έκοβαν την πίτα. Σ’ όποιον έπεφτε ο παράς, έλεγαν πως εκείνος «βασίλεψε». Τον «βασιλεμένο» παρά τον έριχναν μέσα σε ποτήρι με κρασί, έπιναν από λίγο και εύχονταν : «Και του χρόνου καλύτερα!». Τον παρά τον άφηναν στα εικονίσματα και τον επόμενο χρόνο τον έβαζαν στην άλλη πίτα.

 

Τα κάλαντα με φωτιές- Καβάλα

Το έθιμο επιβιώνει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες τη νέα χρονιά, συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή ανάβουν μια μεγάλη φωτιά και ψέλνουν τα κάλαντα. Με το που ο δείκτης δείξει δώδεκα, ξεκινά το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά. Σε άλλες περιοχές της Καβάλας, το μικρότερο μέλος της οικογένειας μεταφέρει μια πέτρα στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι στέρεο και γερή η οικογένεια, ενώ τα μικρότερα παιδιά κάνουν «ποδαρικό» σε όλα τα σπίτια του κάθε οικισμού, μπαίνοντας με το δεξί. Για την καλή τύχη που φέρνουν, ανταμείβονται από τους ιδιοκτήτες με δώρα και γλυκά.

 

Το σπάσιμο του ροδιού-Πελοπόννησος

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας -δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του- και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει στο σπίτι για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι. Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: “με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”. Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.

 

Η Καλή Χέρα

Την Πρωτοχρονιά συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό στα παιδιά θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι. Συνήθως πρόκειται για τα εγγόνια ή τα ανίψια. Μερικές δεκαετίες παλιότερα, η «καλή χέρα» ήταν το μόνο δώρο που έπαιρναν τα παιδιά την Πρωτοχρονιά και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απλά ένα κέρασμα μιας κι ούτε χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά ούτε μαγαζιά με παιχνίδια.

 

Το τάισμα της βρύσης- Κεντρική Ελλάδα

Σε κάποιες περιοχές την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση “για να κλέψουν το άκραντο νερό”. Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δε βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Αλείφουν τις βρύσες του χωριού με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Για να έχουν καλή σοδειά, όταν φτάνουν εκεί, την “ταΐζουν”, με διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Έλεγαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο το χρόνο. Στη συνέχεια ρίχνουν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, “κλέβουν νερό” και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλοι από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια.

 

Κρεμύδα για Γούρι-Κρήτη

Το σκυλοκρέμμυδο ή κρεμύδα (Scilla maritima) είναι συνηθισμένο φυτό στην Κρήτη. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο, που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Ακόμα και να το βγάλεις απ’ τη γη και να το κρεμάσεις, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό την Πρωτοχρονιά κρεμούν σκυλοκρέμμυδο στα σπίτια τους.

 

Το σφάξιμο του χοίρου

Ένα παλιό έθιμο, που η πρόοδος και οι σύγχρονες ευκολίες το έχουν σβήσει, είναι το σφάξιμο του χοίρου. Κάθε οικογένεια μεγαλώνει στην αυλή του σπιτιού ένα χοίρο για να το σφάξει τις μέρες των γιορτών. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η νοικοκυρά έβραζε σ’ ένα καζάνι πολύ νερό. Τα λουκάνικα και τα κρέατα του χοίρου αφού τα κρέμαγαν σε ένα κοντάρι, τα κάπνιζαν σε φωτιά από σχοινιές, μερσινιές και ξισταρκές για να στεγνώσουν. Μετά τα κρεμούσαν στον ήλιο για να ξεραθούν καλά. Από το κρέας του χοίρου έτρωγαν όλο το χρόνο.

 

Οι «κολόνιες» – νησιά του Ιονίου

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς το βράδυ, οι κάτοικοι της πόλης γεμάτοι χαρά για τον ερχομό του Νέου Χρόνου κατεβαίνουν στο δρόμο κρατώντας μπουκάλια με κολώνια και ραίνουν ο ένας τον άλλο τραγουδώντας: « Ήρθαμε με ρόδα και με ανθούς να σας ειπούμε Χρόνους Πολλούς».

 

Κυκλάδες

Στις Κυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την πρωτοχρονιά. Επίσης θεωρούν καλό σημάδι αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Αν όμως πετάξει πάνω από το σπιτικό τους κοράκι τους βάζει σε σκέψεις μελαγχολικές ότι τάχα τους περιμένουν συμφορές.

 

“Κλίκια” και “φταζμίτ’κα”- Χαλκιδική

Στη Χαλκιδική οι γυναίκες, εκτός από τη βασιλόπιτα, πρέπει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς να φτιάξουν “κλίκια” και “φταζμίτ’κα”, όπως και άλλα γλυκά για τους καλαντιστές, τους επισκέπτες και τα μέλη της οικογένειας. Συνήθως τα γλυκά αυτά είναι: σαραγλί, σουσαμόπιτα, μπακλαβάς, κανταΐφι κ.ά. Ειδικότερα στην Ορμύλια έκαναν κι ένα ειδικό κουλούρι, σε σχήμα “οχτώ”, για τον Άγιο Βασίλειο. Το κουλούρι αυτό το έβαζαν στο εικονοστάσι για το καλό του χρόνου. Επίσης, τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς στα χωριά της Χαλκιδικής η βρύση του χωριού έπρεπε να είναι ανοιχτή, έτσι ώστε να τρέχει η τύχη όλη τη χρονιά σαν το νερό.

 

Το σκόρπισμα των φύλλων-Θάσος

Πρόκειται για ένα πολύ παλιό έθιμο κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι κάθονται γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ’ αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.

 

Πρασόπιτα-Άβδηρα Ξάνθης

Οι οικογένειες ανοίγουν φύλλο και παρασκευάζουν μια πίτα με πράσο, κιμά και μπαχαρικό κύμινο μέσα στην οποίο βάζουν το φλουρί. Η πίτα ψήνεται σε παραδοσιακό ταψί, το οποίο ονομάζεται «σινί» και τα παλιότερα χρόνια σερβίρονταν πάνω σε χαμηλό ξύλινο τραπέζι, το σορβά.

 

Η «προβέντα» και τα «μπουλιστρίνα»- Σάμος

Εκτός από την βασιλόπιτα, οι γυναίκες της Σάμου φτιάχνουν και την «προβέντα». Πρόκειται για ένα πιάτο με γλυκά που «κρίνει» τη νοικοκυροσύνη της Σαμιώτισσας. Απαραίτητο «συστατικό» κάθε σπιτιού είναι το σπάσιμο του ροδιού και το σκόρπισμα των σπόρων του ώστε να γεμίσει το σπίτι ευτυχία και υγεία, ενώ οι τυχεροί που θα κάνουν ποδαρικό, παίρνουν τα «μπουλιστρίνα», το γνωστό σε όλους μας χαρτζιλίκι.

 

Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς-Κομοτηνή

Στην Κομοτηνή τα Χριστούγεννα δεν λένε κάλαντα αλλά την Πρωτοχρονιά. Αποβραδίς γυρνούν με αναμμένα φανάρια στολισμένα με κορδέλες χάρτινες και ποικιλόχρωμες, με βαπόρια και τραγουδούν τα κάλαντα από ένα τυπωμένο βιβλίο.

 

Πηγή: https://www.ekriti.gr/afieromata/pos-giortazei-i-ellada-tin-protohronia-ethima-kai-paradoseis-binteo

 

Η Πρωτοχρονιά και τα έθιμά της

Η Πρωτοχρονιά και τα έθιμά της

 

Η Πρωτοχρονιά, πέρασμα στο νέο χρόνο, είναι φυσικό να συνδέεται με συνήθειες που εξασφαλίζουν το καλό και την αποφυγή ενεργειών που μπορεί να σημαίνουν κακό για το χρόνο που έρχεται. Τέτοια περάσματα είναι πολλά στη ζωή των ατόμων και των κοινωνιών και γι αυτό η έννοια του ποδαρικού είναι πολύ σημαντική για την λαϊκή πρωτοχρονιά.

 

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς επιδιώκουν την ευετηρία. Κυριαρχεί η αντίληψη της νουμηνίας, ότι δηλαδή κάθε τι που γίνεται στην αρχή μιας περιόδου έχει επανάληψη και επίδραση σε όλη τη διάρκειά της. Για παράδειγμα, το ποδαρικό δηλαδή η συνάντηση ή υποδοχή του προσώπου που θα μπει πρώτο στο σπίτι και θα τους φέρει καλοτυχία. Χρησιμοποιούν επίσης το «αμίλητο» νερό, νερό που παλαιότερα έπαιρναν από την πηγή με απόλυτη σιωπή και μ’ αυτό έπλεναν το πρόσωπό τους και ράντιζαν τους χώρους, με την ενδόμυχη ευχή «όπως τρέχει το νερό, έτσι να τρέχουν και τα καλά στο σπίτι». Επίσης, κρεμούσαν στην πόρτα του του σπιτιού αγριοκρεμμύδα (ασκελετούρα στην Κρήτη, σκιλλοκρέμμυδο, μπότσικας αλλού), που είναι βολβοί μεγάλης αντοχής.

 

Η συνήθεια της πρόγνωσης του μέλλοντος στην αρχή του νέου έτους αντικατοπτρίζεται στο κυνήγι της τύχης με το χαρτοπαίγνιο αλλά και την τοποθέτηση φύλλων ελιάς στο τζάκι ή κόκκων σιταριού στη στάχτη, προκειμένου να διαπιστώσουν πώς θα πάει η υγεία κατά τη διάρκεια του χρόνου που έρχεται.

 

Η βασιλόπιτα

Tο έθιμο της βασιλόπιτας υπάρχει σε όλο τον ελληνικό χώρο. Οι εορταστικοί άρτοι (ευετηρική προσφορά ή απαρχή) παρασκευαζόταν κατά τις αρχαίες ελληνικές γιορτές, όπως και τα μειλίγματα (οι εξευμενιστικές προσφορές) προς τους νεκρούς και τα επίφοβα πνεύματα. Το μοίρασμα της πίτας γίνεται για το καλό της χρονιάς, για την καλή τύχη του σπιτιού και για την ευλογία του Αγίου Βασιλείου. Υπάρχουν και ιδιαίτερες παραδόσεις, λόγιας προέλευσης, όπως η σχετική με τον Aγιο Βασίλειο. Όταν ο Aγιος Βασίλειος ήταν Επίσκοπος στην Καισάρεια, ο τότε Έπαρχος της Καππαδοκίας πήγε να εισπράξει φόρους. Οι φοβισμένοι κάτοικοι ακολουθώντας την προτροπή του Αγίου μάζεψαν ό,τι πολύτιμο είχαν και βγήκαν με τον δεσπότη τους να προϋπαντήσουν τον έπαρχο. Ο Aγιος Βασίλειος με την πειθώ του και την εμφάνισή του έπεισε τον έπαρχο να μην πάρει τα τιμαλφή τον κατοίκων. Έτσι ανέκυψε το πρόβλημα της επιστροφής των δώρων στους ιδιοκτήτες τους. Ο Aγιος σκέφτηκε και προέτρεψε τους κατοίκους να παρασκευάσουν μικρές πίτες και έβαλε μέσα σε κάθε μια ένα αντικείμενο. Με θαυματουργό τρόπο καθένας πήρε ό,τι είχε προσφέρει. Από τότε στη γιορτή του Αγίου φτιάχνουμε πίτες και βάζουμε μέσα νομίσματα. Η παράδοση αυτή αγαπήθηκε πολύ από τους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας όπου ο Aγιος ήταν ιδιαίτερα οικείος. Η βασιλόπιτα (κουλούρα) παρασκευαζόταν παραδοσιακά όπως και σήμερα σε όλη την Ελλάδα. Είτε έφτιαχναν χωριστά τη μαντική πίτα από τον εορταστικό άρτο είτε τα συνδύαζαν. Στη Θεσσαλία για παράδειγμα έφτιαχναν μια πίτα με φύλλα. Έβαζαν μέσα ένα κέρμα, κλήμα, τριφύλλι, καλαμπόκι, σιτάρι, φασόλι και άχυρο σύμβολα της κύριας ασχολίας των μελών της οικογένειας. Π.χ. ο αμπελουργός έβαζε μικρό κομμάτι από κλίμα, ο γεωργός σιτάρι ή άχυρο κ.λπ. Το μεσημέρι ύστερα από το φαγητό ο πατέρας ή ο μεγαλύτερος της οικογένειας έκοβε την πίτα με τελετουργικό τρόπο. Μερίδιο είχαν όλα τα μέλη, κατά σειράν ηλικίας, καθώς και οι ξενιτεμένοι, οι φιλοξενούμενοι, το σπίτι. Σε πολλές περιοχές κόβεται πρώτο το κομμάτι του Χριστού, δεύτερο της Παναγίας τρίτο του Άη Βασίλη και ακολουθούν τα μέλη της οικογένειας. Ο πατέρας γύριζε την πίτα πάνω στο τραπέζι, ώστε το τυχερό του καθενός να έρθει μπροστά του. Όταν έπαιρνε το κομμάτι του το παιδί φιλούσε το χέρι του γονέα. Το κέρμα έφερνε λεφτά, το κλήμα κρασιά, το τριφύλλι πρόβατα κ.ο.κ. Επίσης πίστευαν ότι ανάλογα με το είδος του φυτού που έβρισκε το κάθε μέλος της οικογένειας θα έπρεπε να μεριμνά ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη καλλιέργεια κατά την διάρκεια της νέας χρονιάς. Η βασιλόπιτα στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία κ.α. είναι τυρόπιττα ή κρεατόπιτα, ενώ στους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία γλύκισμα ή γλυκό ψωμί ζυμωμένο με διάφορα μυρωδικά. Οι Σαρακατσάνοι έφτιαχναν την πίτα το πρωί της παραμονής ανακατώνοντας μέσα στο ζυμάρι γάλα, βούτυρο και μέλι ή ζάχαρη και την έτρωγαν ανήμερα του Αγίου Βασιλείου για να πάει καλά η χρονιά.

Στο αστικό πλαίσιο η πίτα είναι γλύκισμα, ενώ εμφανίζεται και το κομμάτι του φτωχού. Από τις αρχές του 20ου αιώνα η κοπή της πίτας αρχίζει να γίνεται και στα Σωματεία, τα Ιδρύματα και τους οργανισμούς καθ’ όλη τη διάρκεια του Ιανουαρίου. Σήμερα είναι πλέον μια καθιερωμένη εορταστική εκδήλωση στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας.

 

Μαντέματα - Σημάδια της τύχης - Οιωνισμοί

Η έννοια της πρόβλεψης του μέλλοντος είναι ένα μεγάλο ζητούμενο στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Ο φόβος γι’ αυτό που επιφυλάσσει η προσωπική και οικογενειακή ζωή, για τις επιπτώσεις του χρόνου, του ενιαυτού, των εποχών, του Καιρού οδηγούν σε μια σειρά από πράξεις και ενέργειες, που βασίζονται σε εδραιωμένες αντιλήψεις για τους παράγοντες, που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο. Σημάδι, γούρι (καλός οιωνός), προσήμαδο (κακός οιωνός), «δεν το’ χω σε καλό παρατήρημα» (=προοιωνίζομαι δυσάρεστα, Κρήτη), «έχει καλό ανάχαρο» (Μεθώνη), μοιραίνω, μοιράρης, μοιράρισσα, ρίχτης, μάντης (= προφήτης, μάγος, που ασκεί και τη μαντική και τη μαγεία, οραματίζομαι(= ονειρεύομαι) και «ξεδιαλύνω τ’ όνειρο» είναι μερικές από τις συνηθισμένες λέξεις που χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν την προσπάθεια να μαντέψουν με διάφορα μέσα και τρόπους το μέλλον, άμεσα ή μακροπρόθεσμα.

 

Ποδαρικό

Ο πρώτος που θα μπει το πρωί στο σπίτι μας, μας κάνει ποδαρικό. «Το πιο σπουδαίο ποδαρικό είναι την Πρωτοχρονιά και την πρώτη του Σεπτέμβρη αλλά και στην αρχή του μήνα, της εβδομάδας και της μέρας. Αλλουνού είναι καλό το ποδαρικό του, αλλουνού κακό». Το ίδιο με το χερικό: «να κάμω εγώ αρχή που’ ναι το χερικό μου καλό» (Γαλανάδες Νάξου) και το απάντημα (άντισμα, αναραχός) π.χ. δεν έχει καλό άντισμα, δηλ. η συνάντησή του δεν θα βγάλει σε καλό. Οι καλορίζικοι ή καλόμοιροι, συνήθως τα μικρά παιδιά, προσκαλούνται να μπουν πρώτοι το πρωί της αρχιχρονιάς, την 1η Ιανουαρίου και την Πρωτοχρονιά της 1ης Σεπτεμβρίου, καθώς «είναι καλοπόαροι» ή έχουν «καλόν πουαρικόν» και έτσι η οικογένεια απαλλάσσεται από κάθε ασθένεια και κακό, «δεν την πιάν’ αρρώστια».

 

Εμπυροσκοπία

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς ρίχνουν πάνω στην καφτερή πλάκα του τζακιού κόκκους σίτου (ή χλωρά φύλλα ελιάς ή καρυδιάς) και από το πήδημα των κόκκων ή τον τρόπο με τον οποίον απανθρακώνονται συμπεραίνουν, αν ένα άτομο θα είναι υγιές κατά τη διάρκεια της χρονιάς, θα αρρωστήσει ή θα ξενιτευτεί. Τους κόκκους αυτούς ρίχνουν κατόπιν στη βρύση του χωριού ή στο πηγάδι (Δυτική Μακεδονία).

 

(Πηγή: Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, Ακαδημία Αθηνών)

 

Έθιμα Πρωτοχρονιάς στην Ελλάδα

 

Τα κάλαντα με φωτιές – Καβάλα

Στην Καβάλα υπάρχει ένα πρωτοχρονιάτικο έθιμο που επιβιώνει από την εποχή της Τουρκοκρατίας: τα αγόρια που θα φύγουν στρατιώτες τη νέα χρονιά, συγκεντρώνουν μεγάλες στοίβες από ξύλα στην πλατεία. Την παραμονή ανάβουν μια μεγάλη φωτιά και ψέλνουν τα κάλαντα. Με το που ο δείκτης δείξει δώδεκα, ξεκινά το παραδοσιακό γλέντι με τσίπουρο και γλυκά. Σε άλλες περιοχές της Καβάλας, το μικρότερο μέλος της οικογένειας μεταφέρει μια πέτρα στο εσωτερικό του σπιτιού για να είναι στέρεο και γερή η οικογένεια, ενώ τα μικρότερα παιδιά κάνουν «ποδαρικό» σε όλα τα σπίτια του κάθε οικισμού, μπαίνοντας με το δεξί. Για την καλή τύχη που φέρνουν, ανταμείβονται από τους ιδιοκτήτες με δώρα και γλυκά.

 

Το σκόρπισμα των φύλλων – Θάσος

Στη Θάσο την πρωτοχρονιά τηρείται ένα πολύ παλιό έθιμο κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι κάθονται γύρω από το αναμμένο τζάκι, τραβούν την ανθρακιά προς τα έξω και ρίχνουν γύρω στ’ αναμμένα κάρβουνα, φύλλα ελιάς, βάζοντας στο νου τους από μια ευχή, χωρίς όμως να την πουν στους άλλους. Όποιου το φύλλο γυρίσει περισσότερο, εκείνου θα πραγματοποιηθεί και η ευχή του.

 

Ανατολική Μακεδονία - Οι «Μωμόγεροι»

Με ρίζες από τον Πόντο, οι «Μωμόγεροι» αναβιώνουν κάθε χρόνο στους Σιταγρούς και στα Πλατανιά της Δράμας. Πρόκειται για ένα είδος λαϊκού παραδοσιακού θεάτρου, όπου οι πρωταγωνιστές μιμούνται γεροντικά πρόσωπα (εξ΄ου και η ετυμολογία της λέξης «μωμόγερος» από τις λέξεις μίμος + γέρος).

Με ρίζες από τον Πόντο, οι Μωμόγεροι αναβιώνουν κάθε χρόνο στους Σιταγρούς και στην Πλατανιά της Δράμας, αλλά και σε διάφορα άλλα χωριά. Το έθιμο των Μωμόγερων θεωρείται ότι προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα, λόγω της ομοιότητάς του με τον διθύραμβο.

 

Πελοπόννησος – Το σπασμένο ρόδι

Σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου, με το που οι αλλάξει ο χρόνος, οι κάτοικοι πετούν ένα ρόδι στην εξώπορτα του σπιτιού τους με δύναμη, έτσι ώστε να σπάσει. Το ρόδι συμβολίζει την αφθονία, την καλή τύχη και την γονιμότητα και σπάει στην πόρτα του σπιτιού ώστε να τα φέρει όλα δεξιά και καλότυχα σύμφωνα με την παράδοση.

Υπάρχει βέβαια και παραλλαγή όπου το πρωί της Πρωτοχρονιάς η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης έχει στην τσέπη του ένα ρόδι για να το λειτουργήσει και επιστρέφοντας στο σπίτι, το σπάει για να φέρει την ευλογία στο σπιτικό του.

Πηγή:

 

Πήλιο

Την Πρωτοχρονιά τα έθιμα είναι περισσότερα από των Χριστουγέννων και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμούνται ότι τα κορίτσια του κάθε χωριού πήγαιναν και προσέφεραν στη βρύση, που στο Πήλιο υπάρχουν παντού και είναι άφθονες, διάφορα γλυκά και άλλα χειροποίητα καλούδια, μέχρι και σποράκια, αλλά και κέρματα για να καλοπιάσουν το στοιχείο του νερού, που ρέει άφθονο στη γειτονιά τους.

Σε κάποιες περιοχές του Πηλίου, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πηγαίνουν στην πλησιέστερη βρύση «για να κλέψουν το άκραντο νερό». Το λένε άκραντο, δηλαδή αμίλητο, γιατί δεν βγάζουν λέξη σ’ όλη τη διαδρομή. Αλείφουν τις βρύσες του χωριού με βούτυρο και μέλι, με την ευχή όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους.

Επειδή στο Πήλιο τα παλιά χρόνια, πρωτεύον ήταν να υπάρχει μία καλή παραγωγή και ήθελαν όλοι η σοδειά να είναι εξαιρετική, όταν έφταναν εκεί, πρόσφεραν στη βρύση διάφορες λιχουδιές, όπως βούτυρο, ψωμί, τυρί, όσπρια ή κλαδί ελιάς. Έλεγαν μάλιστα πως όποια θα πήγαινε πρώτη στη βρύση, αυτή θα στεκόταν και η πιο τυχερή ολόκληρο τον χρόνο.

Αμέσως μετά έριχναν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, «έκλεβαν νερό» και επέστρεφαν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες μέχρι να πιούνε όλα τα μέλη της οικογένειας από το άκραντο νερό. Με το ίδιο νερό ράντιζαν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούσαν μέσα στο σπίτι και τρία χαλίκια.

Τα γλυκά με τα οποία τρατάριζαν τις βρύσες τους ήταν χαμαλιά πηλιορείτικα (τρίγωνα γλυκά με γέμιση καρυδιού), λουκουμάδες, τηγανίτες, χριστόψωμο και κουραμπιέδες. Τα χαράματα και πριν από το ξημέρωμα, τα ίδια κορίτσια πήγαιναν πάλι στη βρύση της γειτονιάς τους με το τρεχούμενο νερό και κουβαλούσαν από την ίδια βρύση το «αμίλητο νερό» με το οποίο ράντιζαν ξανά το σπίτι τους λέγοντας την ευχή «όπως τρέχει το νερό, να τρέχει και το βιός, στο σπιτάκι στο χωριό…».

 

Σκιάθος

Στη Σκιάθο, σύμφωνα με την παράδοση οι καλικάντζαροι προετοιμάζονται ήδη από την 1η Δεκεμβρίου να κάνουν «απόβαση» στο νησί την παραμονή των Χριστουγέννων και να αρχίσουν να κυκλοφορούν στα σκοτεινά και στενά σοκάκια της Χώρας, τρομοκρατώντας τους κατοίκους. Οι καλικάντζαροι θα ρίξουν το καράβι τους στον γιαλό και μέχρι τα Θεοφάνεια κανείς δεν τολμά να περπατήσει τη νύχτα, γιατί αν συναντηθεί με τους καλικαντζάρους, αυτοί θα τον πάρουν την λαλιά. Την παραμονή των Φώτων, όμως, οι καλικάντζαροι ετοιμάζονται και με πολλή βιασύνη, σχεδόν τρέχοντας, φεύγουν με τον φόβο μην τους προφτάσει ο παπάς με τον Αγιασμό και τους «ζεματίσει».

 

Σκόπελος

Στη Σκόπελο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, μιας και είναι και η τελευταία μέρα του χρόνου, κάθε νοικοκυρά κάνει τις ετοιμασίες της για να υποδεχθεί τον καινούργιο χρόνο. Την ονομάζουν «κλειδοχρονιά», δηλαδή αυτό που στην υπόλοιπη Ελλάδα ονομάζουν «ποδαρικό» ώστε να έχει το σπιτικό τους όλο τον χρόνο υγεία, χαρά και αγάπη. Τα παλιά χρόνια και πριν ακόμη το τρεχούμενο νερό της βρύσης μπει στο κάθε σκοπελίτικο σπίτι, η κάθε νοικοκυρά πήγαινε πρωί - πρωί στη βρύση, έπαιρνε καθαρό και γάργαρο νερό και ράντιζε όλους και όλα μέσα στο σπίτι. Κρατούσε και μια σιδερόπετρα για να είναι όλοι σιδερένιοι.

 

Πηγή:

businessnews.gr

ieidiseis.gr

iefimerida.gr

 

 

“Τα έθιμα των Βλάχων το Δωδεκαήμερο”

“Τα έθιμα των Βλάχων το Δωδεκαήμερο”

γράφει ο Τάκης Γκαλαΐτσης

 

 

Colindi, alu N. Litra
Κάλαντα, Πίνακας (1872) Ν. Λύτρα

 

Τα έθιμα των Βλάχων που σχετίζονται με τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και γενικά με του χρόνου τα γυρίσματα είναι πολύ πλούσια και πολλά ανάγουν την αρχή τους σε βάθος χιλιάδων χρόνων. Η επιστημονική τους μελέτη – που για την ώρα λείπει – θα φέρει στο φως και θα αναδείξει έναν τεράστιο πολιτισμικό πλούτο, καρπό της ελληνορωμαϊκής συνύπαρξης στο βαλκανικό χώρο και της συνάντησης δυο μεγάλων πολιτισμών: του ελληνικού και του ρωμαϊκού.

 

Στο κείμενο αυτό περιγράφονται έθιμα που αποτελούσαν ζωντανή πραγματικότητα στη Βέροια ως τη δεκαετία του ’60 και που κάποια επιβιώνουν ακόμη, σε πείσμα της ισοπεδωτικής εποχής μας, σε πολλά βλαχοχώρια. Έθιμα  που αναφέρονται στο Δωδεκαήμερο  και αποτυπώνουν τις αλλαγές του χρόνου.

 

Η παρουσίαση αυτών των εθίμων δε γίνεται με σκοπό την ωραιοποίηση της παράδοσης. Ένα κομμάτι του παρελθόντος κάθε στιγμή πεθαίνει και η υπερβολική προσκόλληση σε αυτό ενέχει τον κίνδυνο μόλυνσης. Παράλληλα, ένα μέρος του παρελθόντος είναι ζωντανό και ζωογόνο, και η αδιαφορία για αυτό δημιουργεί κινδύνους συνέχειας και ταυτότητας. Σκοπός αυτής της παρουσίασης είναι οι μεγαλύτεροι να φέρουν στη θύμησή τους ευχάριστες στιγμές και βιώματα ενός κόσμου ζωντανού ως πρόσφατα που όμως φαντάζει τόσο μακρινός, και οι νεώτεροι να γνωρίσουν δρώμενα, που έχουν σχεδόν χαθεί στον ισοπεδωτικό πολιτισμό μας. Τέλος, για επιστήμονες με λαογραφικά ενδιαφέροντα και κυρίως φοιτητές, ίσως η προσέγγιση των εθίμων των Βλάχων αποτελέσει ερέθισμα για επιστημονική καταγραφή και ενασχόληση.

 

Πριν γίνει αναφορά στα διάφορα έθιμα των Βλάχων στη διάρκεια του Δωδεκαήμερου, είναι καλό να γίνει μια σύντομη εξήγηση των ονομάτων των μηνών. Από ετυμολογική άποψη, όλα τα ονόματα των μηνών έχουν λατινική προέλευση. Αρχή του χρόνου παλιότερα, ως το 153 π. Χ , ήταν ο Μάρτιος, που ονομάστηκε από τους Ρωμαίους έτσι για να τιμήσουν το θεό Άρη (=Mars-rtis), τον πατέρα του Ρωμύλου και του Ρώμου κατά τη μυθολογία. Martius mensis ή Martsu messu στη βλαχική γλώσσα , είναι ο Μάρτιος μήνας ,  προς τιμή του Άρη, του θεού του πολέμου, και για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτό το μήνα άρχιζαν οι πολεμικές επιχειρήσεις.

 

Τα ονόματα Απρίλιος, Μάιος, Ιούνιος συνδέονται με την αναγέννηση και την αποκάλυψη της φύσης, την άνοιξη, το μεγάλωμα της ημέρας, τη βλάστηση. Έτσι λόγου χάρη, ο Απρίλιος προέρχεται από το λατινικό ρήμα aperio = αποκαλύπτω και ο Μάιος σχετίζεται ετυμολογικά με το συγκριτικό επίθετο  maior, maius = μεγαλύτερος.

 

Ο Quintilis  mensis = πέμπτος μήνας το 44 π.Χ ονομάστηκε Ιούλιος , για να τιμηθεί ο  Gaius Iulius Caesar. Και ο Sextilis , ο έκτος μήνας, μετονομάστηκε Αύγουστος, για να τιμηθεί ο Augustus Octavianus. Να σημειωθεί ότι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος έχουν από 31 ημέρες – παλιότερα ο Αύγουστος είχε 30 – , για να τιμηθούν το ίδιο και οι δυο αυτοκράτορες.

 

Ο Σεπτέμβριος (septem), ο Οκτώβριος (octo), ο Νοέμβριος (novem) και ο Δεκέμβριος (decem) ονομάζονται έτσι από την παλιά σειρά τους: έβδομος, όγδοος, ένατος, δέκατος . Όπως ειπώθηκε,  η αρχή του έτους, μετά το 153 π. Χ, μετατοπίστηκε και τοποθετήθηκε στον Ιανουάριο, που ονομάστηκε έτσι από το διπρόσωπο θεό Ιανό. Οι μήνες όμως διατήρησαν τα ονόματα από την παλιά τους σειρά. Ο Φεβρουάριος σχετίζεται ετυμολογικά με το ρήμα februo που σημαίνει: καθαρίζω με τελετές και θυσίες, γιατί στη διάρκεια του μήνα αυτού που ήταν ο τελευταίος γίνονταν καθαρτήριες τελετές (febriae), για το τέλος του χρόνου. Και η ορολογία δίσεκτο έτος είναι λατινική, γιατί κάθε τέσσερα χρόνια οι Ρωμαίοι δεν υπολόγιζαν την επιπλέον ημέρα μετά την 28^η ως 29^η, αλλά λογάριαζαν την 24^{η (} bis sextum ) δυο φορές, για λόγους θρησκευτικούς.

 

Καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα, που οι Βλάχοι τα λένε Cãrtsiunu, άρχιζαν και οι ετοιμασίες. Τα σπίτια στρώνονταν με ό,τι καλύτερο διέθεταν – και τα βλάχικα σπίτια προκαλούσαν το θαυμασμό για τα υφαντά τους. Ετοίμαζαν διάφορα γλυκά, κουλουράκια, γλυκές πίτες, κανταΐφια, μπακλαβάδες και για τις ανάγκες της οικογένειας και για τα παιδιά που τραγουδούσαν τα κάλαντα. Οι φούρνοι στις γειτονιές δε σταματούσαν και ο αέρας μύριζε γλυκίσματα. Το σφάξιμο των γουρουνιών, σε πνεύμα συλλογικότητας, ήταν το πρώτο γλέντι του Δωδεκαήμερου.

 

Συνήθεια κοινή σε όλους τους Βλάχους ήταν, τα Χριστούγεννα αποβραδίς, να ανάβουν φωτιά στο τζάκι του σπιτιού που τη διατηρούσαν όλη τη νύχτα. Για το σκοπό αυτό έβαζαν ένα μεγάλο κούτσουρο στο τζάκι, κολεντάρλου,  διαλεγμένο στο δάσος γι’ αυτό το σκοπό. Ο συμβολισμός του, πέρα από πρακτικούς λόγους, είναι προφανής. Ο νεογέννητος Χριστός πρέπει να βρει φωτιά για να ζεσταθεί. Στην Κλεισούρα, το βλάχικο αυτό κεφαλοχώρι της Καστοριάς, τη φωτιά την κρατάνε τρία μερόνυχτα. Αν το κούτσουρο είναι μικρό, το βγάζουν από τη φωτιά και το ξανακαίνε την άλλη ημέρα, ενώ την τρίτη ημέρα το καίνε ολάκερο. Το βράδυ των Χριστουγέννων κάνουν τηγανίτες και με το ζυμάρι σχηματίζουν τρεις σταυρούς πάνω στη χόβολη. Στο βλαχοχώρι Σκρά το κούτσουρο των Χριστουγέννων, που δεν το κόβουν με το τσεκούρι, αλλά το βγάζουν με τα χέρια από τη ρίζα, είναι σύμβολο εφέστιας θεότητας ή της προγονικής δύναμης. Στη Νάουσα τα κούτσουρα που καίγονται τα Χριστούγεννα τα ονομάζουν Καρτσιούνους, όπως ακριβώς οι Βλάχοι ονομάζουν τα Χριστούγεννα (Cãrtsiunu).

 

Οι φωτιές αυτές  έχουν να κάνουν με παγανιστικές γιορτές στη Ρώμη, πριν τον καθορισμό της 25^ης Δεκεμβρίου ως ημέρας εορτασμού των Χριστουγέννων. Συγκεκριμένα, την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου ( 21^η προς 22^η  Δεκεμβρίου) που έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα του έτους, οι Ρωμαίοι, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον αυτοκράτορα Αυρηλιανό, γιόρταζαν παλιότερα  τα γενέθλια του Μίθρα, που ήταν διαδεδομένα σε όλη την επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς και αργότερα  τη γιορτή του ακατανίκητου θεού Ήλιου ( Dies Natalis Solis Invicti), που είχε σχέση με την αναγέννηση του φωτοδότη Ήλιου, τον θρίαμβο του φωτός πάνω στο σκοτάδι.

 

Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι γιορτές αυτές – Σατουρνάλια, Μπρουμάλια –  αντικαταστάθηκαν – με απόφαση του Πάπα τον 4^ο αιώνα –  από τα Χριστούγεννα, και λογικό είναι πολλά έθιμα από τις παλιότερες γιορτές να επιβιώσουν και στις γιορτές των Χριστουγέννων.

 

Πολλοί Βλάχοι, κυρίως κτηνοτρόφοι, περνούσαν τις άγιες τούτες μέρες στις στάνες.  Και αυτοί όμως ξενυχτούσαν γύρω από τη φωτιά και περίμεναν τη γέννηση του Χριστού. Ο ποιητής Κώστας Κρυστάλλης, Βλάχος ο ίδιος από το Συράκο της Ηπείρου, περιγράφει στο ποίημά του «Χριστούγεννα στη στρουγγοκάλυβα» μια τέτοια βραδιά σ’ ένα τσελιγκάτο της Πίνδου, όπου ο γεροτσέλιγκας παντρεύει τη φωτιά με ξύλα από διάφορα δέντρα, πανάρχαια συνήθεια κτηνοτρόφων με ποικίλους συμβολισμούς.

 

Και τώρα φέρτε τα δεντρά και το κρασί , το λάδι,
για να παντρέψω τη φωτιά, ακόμ’ αυτό το βράδυ,
τι γέρασα κ’ είναι άγνωρο του χρόνου τι με βρίσκει,
λίγη ζωή μου μνίσκει.
Πρώτα παντρεύω σε φωτιά, με τούτο το πουρνάρι,
οπόχει το κορμί στοιχειό και δράκο το κλωνάρι,
ωσάν αυτό χιλιόχρονη να ζης, να μη γεράζης,
να καις παντού, να βράζης.
Σου δίνω και τον πλάτανο με τα πλατιά τα φύλλα,
παντού ν’ απλώνης γύρα σου και στα ψηλά καπνίλα,
να δείχνεσαι πως πάντα ζης και ζουν μαζί σου ανθρώποι
σε πόλη ή  βοσκοτόπι.
Τρίτα, φωτιά, την κεράσια σου δίνω συγγενάδι,
να σε φυλά‘ από Παγανά ως των Φωτών το βράδυ
και με παλιό τριέτικο κρασάκι σε ποτίζω,
με λάδι σε ραντίζω.
Aπό τη στρουγγοκάλυβα ποτές να μη μου λείπης,
τί μου είσαι της χαράς ζωή κι οχτρός τρανός της λύπης,
να σ‘ ανακράζω να μ’ ακούς, να βάζης, να μου κρένης,
γλυκά να με θερμαίνης.
—   Να ζήσετε χρονιά πολλά κι απίκραντα, παιδιά μου,
σαν τα ρουπάκια του Ζυγού, σαν τα βουνά του Γράμμου,
να μη σας εύρουνε ποτές τα έρημα τα γέρα!
—  Να ζης και συ Πατέρα!                                        ·

(Πρωτοδημοσιεύτηχε στο περιοδικό «Εστία» 1894)

 

Με τις γιορτές του Δωδεκαήμερου ήταν συνδεδεμένοι οι θρύλοι με τους καλικάντζαρους, τους καρκάντζαλους, όπως τους έλεγαν οι Βλάχοι. Τα μικρά παιδάκια ζούσαν συχνά στην αγωνία, όσο πλησίαζε η Πρωτοχρονιά, μήπως και πριονίσουν το δέντρο που στηρίζει τη γη, και  κάθε λίγο και λιγάκι έψαχναν στο τζάκι, στους μπουχαρέδες, απ’ όπου έλεγαν ότι έμπαιναν στα σπίτια. Τους ξεχνούσαν όμως  την παραμονή των Χριστουγέννων, τη νύχτα, όταν τα μικρά παιδιά, κρατώντας ψηλά το αστέρι που με κόπο μέρες ετοίμαζαν, έφεραν το μήνυμα της γέννησης στα συγγενικά τους σπίτια! Οι βλάχικες γειτονιές της Βέροιας φεγγοβολούσαν από τα περίτεχνα αστέρια (Steua) και αντηχούσαν από τις παιδικές φωνές που έψελναν τα κάλαντα. Να σημειωθεί ότι η λέξη κάλαντα, από το λατινικό Calendae , σήμαινε παλιά την αρχή κάθε μήνα, αργότερα έγινε η αρχή του χρόνου και ταυτίστηκε με τα κάλαντα.

Colinda, melinda,
danji maie, culaclu
ca s’afla Christolu
tu pahnia a boilor
di frica Uvreilor…

 

Κόλιντα, μέλιντα,
δος μου, γιαγιά , την κουλούρα,
γιατί γεννήθηκε ο Χριστός
σ΄ ένα παχνί βοδιών
από το φόβο των Ιουδαίων…

 

Τα χειροποίητα με πολύ κόπο φαναράκια, μέσα στη νύχτα συχνά έπαιρναν φωτιά για μεγάλη απογοήτευση των μικρών παιδιών. Έπρεπε να επισκεφθούν τα συγγενικά σπίτια με καλό φανάρι και αναμμένο το κερί.

 

Τα κεράσματα ποικίλα, ανάλογα με τις δυνατότητες και την κοινωνική θέση της κάθε οικογένειας αλλά και  τους διάφορους συμβολισμούς. Στα σπίτια των κτηνοτρόφων, σκορπούσαν στο πάτωμα στραγάλια και τα παιδιά της οικογένειας τα μάζευαν με το στόμα, για να έχουν βοσκή τα πρόβατα στη διάρκεια του χρόνου.

 

Στα Βλαχοχώρια στα Γιάννενα  η καλύτερη ευχή για κάθε νοικοκύρη ήταν «Nielji, etz, mveasti shi dzinirats , δηλαδή αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!». Να προκόβουν δηλαδή τα κοπάδια του νοικοκύρη, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρνουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δε θ’ αφήσουν τ’ όνομα το πατρικό να σβήσει.

 

Μέσα στα βαθιά χαράματα της Πρωτοχρονιάς, στους δρόμους και τα σοκάκια της Βέροιας, ως και τη δεκαετία του ’60, έβγαιναν οι λιγουτσιάρηδες. Ντυμένοι με τις βαριές κάπες και φορτωμένοι με πολλές σειρές κουδούνια (είκοσι οκάδες το παιδί, τριάντα τα κουδούνια), για να εξορκίσουν με τον εκκωφαντικό θόρυβο τα κακά πνεύματα, , πήγαιναν παρέες παρέες σε σπίτια συγγενών και γνωστών και τραγουδούσαν ποικίλα κάλαντα.

 

Λιγουτσιάρης έρχιτι
Γινάρης ξημερώνει
Φραγκίτσα δω, Φραγκίτσα κει,
Φραγκίτσα πάει στη βρύση
με το γκιουρντάνι στο λιμό
με το σπαθί στη μέση
σα φέτο παλικάρια μου
σα φέτο και του χρόνου…

 

Τα παιδάκια προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν κάτω από τις χειροποίητες μάσκες κάποιο συγγενικό πρόσωπο, καθώς ο πατέρας τοποθετούσε νομίσματα πάνω στις πάλες, στα γυμνά σπαθιά τους. Μόνο ο αρχηγός ήταν ξέσκεπος. Τα τραγούδια των Λιγουτσιαρέων ήταν ποικίλα: στους τσελιγκάδες μιλούσαν για πρόβατα, στα παιδιά για γράμματα, στους νέους εύχονταν να βρουν ταίρι.

 

Το έθιμο αναβιώνει σήμερα σε πολλές περιοχές, όπως στην Καστοριά, και γίνεται πόλος έλξης πολλών επισκεπτών, ενώ στην Τούρια/Κρανιά των Γρεβενών επιβιώνει ως σήμερα και το όλο δρώμενο με γαμπρούς και νύφες, με τα γιαταγάνια και τις πάλες, με χορούς και τραγούδια προκαλεί έντονο ενδιαφέρον και συμβάλλει στη συλλογική διασκέδαση.

 

Δυο σημεία στο έθιμο των Λιγουτσιαρέων είναι άξια προσοχής. Αν ένα μπουλούκι από λιγουτσιάρηδες συναντιόταν με ένα άλλο, ακολουθούσε σύγκρουση. Αν υποχωρούσε το ένα και δήλωνε υποταγή, αναγκαζόταν να περάσει κάτω από το σχήμα Π που σχημάτιζε το μπουλούκι που νικούσε με τα σπαθιά του. Αυτό ανακαλεί στη μνήμη μας τη συνήθεια των Ρωμαίων που ανάγκαζαν τους ηττημένους να περνάνε κάτω από τα ακόντιά τους  (sub iugulum iacere) σε ένδειξη υποταγής,  συνήθεια που οδήγησε αργότερα στις αψίδες του Θριάμβου. Μνεία αυτού του εθίμου κάνουν οι άγγλοι αρχαιολόγοι Wace και Thomson στο βιβλίο τους Νομάδες των Βαλκανίων, οι οποίοι αναφέρουν ότι η σύγκρουση ανάμεσα σε δυο μπουλούκια , στη Βέροια γύρω στα 1911-1914, ήταν τόσο σφοδρή που ένας σκοτώθηκε, και από τότε αυτό το μέρος ονομάζεται  ‘‘La liyuciarlu’’

 

Το άλλο αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ οι Βλάχοι της Βέροιας αυτό το έθιμο το έχουν την Πρωτοχρονιά, οι Βλάχοι της Πίνδου και της Θεσσαλίας το Μάρτη, στις Αποκριές. Η εξήγηση είναι φανερή: το έθιμο είχε σχέση με την Πρωτοχρονιά που παλιότερα ήταν η πρώτη του Μάρτη. Όταν αργότερα η αρχή του χρόνου μετατοπίστηκε το Γενάρη, οι Βλάχοι της Μακεδονίας μετέφεραν και το έθιμο το Γενάρη, ενώ οι υπόλοιποι το διατήρησαν το Μάρτη. Ορισμένοι το ταυτίζουν με το  Rogatsiarlu , τα ρογκάτσια, από το λατινικό ρήμα rogo = ζητώ, rogator = αυτός που ζητάει, και αναφέρεται σε ομίλους παιδιών που στα Βλαχοχώρια , στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας μάζευαν χρήματα , για να ενισχύσουν τους οικονομικά ασθενέστερους. Ενώ άλλοι  το ανάγουν στους ομίλους οπαδών που, στα ρωμαϊκά χρόνια, γυρνώντας από σπίτι σε σπίτι ζητούσαν ψήφο στις δημαρχιακές εκλογές. Μελετητές διαβλέπουν στο έθιμο ακόμη αρχαιότερες καταβολές και το συνδέουν με τη γέννηση του Δία και το χορό των Κουρητών, για να μην ακουστούν τα κλάματα του νεογέννητου Δία! Η επιστημονική ανάλυση και διερεύνηση του εθίμου θα επισημάνει τα διάφορα πολιτιστικά επίπεδα που συμφύρονται στο έθιμο αυτό.

 

Μόλις ξημέρωνε η Πρωτοχρονιά, πριν να ανατείλει ο ήλιος, οι Λιγουτσιάρηδες επέστρεφαν στα σπίτια τους. Την ίδια ώρα, ο πιο ηλικιωμένος του σπιτιού, ο  afendi mari ή η mana marea πήγαινε στη βρύση της αυλής την οποία άλειφε με βούτυρο, κάνοντας τρεις φορές το σχήμα του σταυρού. Ο συμβολισμός είναι φανερός: όπως τρέχει το νερό, έτσι άφθονα να τρέχουν όλο το χρόνο μέσα στο σπίτι τα αγαθά.

 

Την ίδια ώρα, οι γυναίκες ετοιμάζονταν να πάνε στην εκκλησία. Και λέμε οι γυναίκες, γιατί οι άντρες συχνά απουσίαζαν στη στάνη, τουλάχιστον στα κτηνοτροφικά σπίτια, γιατί ήταν η εποχή του γέννου.

 

Το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς, συγκεντρώνονταν η ευρύτερη οικογένεια στον παππού, το πιο σεβαστό πρόσωπο, και  κόβανε την πίτα, που η διαδικασία για να φτιαχτεί ήταν ολόκληρη τελετουργία. Μέσα στην πίτα, πέρα από το φλουρί (fluria), έβαζαν διάφορα σύμβολα με μαγικό χαρακτήρα. Αυτά ήταν ανάλογα με τις ασχολίες της οικογένειας, αλλά και μερικά κοινά σε όλους. Έτσι, ο στύλος του σπιτιού (sturlu di casã) έμπαινε σε όλα τις πίτες. Οι κτηνοτρόφοι έβαζαν τα μαντριά (mandra, cãpãrletzli), οι κυρατζήδες τη φούρκα (furtutirea) με την οποία φόρτωναν τα ζώα τους, καθώς επίσης και άλλα σημάδια. Την πίτα έκοβε πάντα ο μεγαλύτερος της οικογένειας, ο παππούς ή ο πατέρας, σε τόσα κομμάτια όσα και τα μέλη της οικογένειας, αφού πρώτα έβγαζε μερίδα- στη μέση- για τον Άγιο Βασίλη. Στη συνέχεια τη γυρνούσε τρεις φορές και ο καθένας έπαιρνε το κομμάτι που έπεφτε μπροστά του.

 

Ο κύκλος των γιορτών του Δωδεκαήμερου έκλεινε την παραμονή των Φώτων με γενική καθαριότητα, κυρίως στο τζάκι, για να φύγουν τα κακά πνεύματα, οι καλικάντζαροι, και να δεχτούν το αγιασμένο νερό, την ημέρα των Φώτων. Την ίδια ημέρα , στον αγιασμό των υδάτων, πολλοί νεαροί Βλάχοι πήγαιναν στο ποτάμι με τα άλογά τους, για να τα αγιάσουν και αυτά, και  κάνανε διαγωνισμούς και παράβγαιναν στο τρέξιμο με τα πανέμορφα άλογά τους, τα μπινέκια. Το Δωδεκαήμερο έληγε με γλέντι.

 

Βιβλιογραφία

• Τ. Γκαλαΐτση: Από τη ζωή των Βλάχων/Di tu bana Armãnjilor, Βέροια 2013
• Αρχείο Συλλόγου Βλάχων Βέροιας
• Wace – Thomson : Οι Νομάδες των Βαλκανίων
• Αρχείο Ν. Δ. Σιώκη : Ποικίλα Δημοσιεύματα
• Γ. Πλατάρη- Τζίμα: Το Σημειωματάρι ενός Μετσοβίτη (1871-1943)
• Γιώργης Έξαρχος: ΒΛΑΧΟΙ: Μνημεία ζωής και λόγου ενός πολιτισμού που χάνεται
• V. Berard: Τουρκία και Ελληνισμός, 1890-1892. Μετάφραση, 1987
• Gustav Weigand: Οι ΑΡΩΜΟΥΝΟΙ (ΒΛΑΧΟΙ), Α τόμος1895. Μετάφραση Kahl Thede, Θεσσαλονίκη 2001
• Γιώτα Φωτιάδου – Μπαλαφούτη: Εμείς οι Βλάχοι
• Κώστα Μπίρκα: ΑΒΔΕΛΛΑ
• Στέργιος Ι. Πουρνάρας: Η Βλαχομηλιά της Πίνδου ‘‘ Αμέρου’’

Φωτό: Αρχείο Συλλόγου Βλάχων Βέροιας
Αρχείο Τάκη  Γκαλαΐτση.

 

Κάντε κλικ στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση για να δείτε έθιμα του Δωδεκαήμερου σε αναπαράσταση (1986) από το Σύλλογο Βλάχων Βέροιας σε συνεργασία με την ΕΡΤ.

https://youtu.be/HzSOSkuehI4

 

Πηγή: https://faretra.info/2023/12/23/ta-ethima-ton-vlachon-to-dodekaimero-grafei-o-takis-gkala%ce%90tsis/